Strepen staan voor status, overwinning en heldhaftigheid.
In de luchtvaart verdien je ze, net zoals bij de politie, in het leger en bij de marine. Strepen kunnen aangeven op welke trede van de ladder tot succes iemand zich bevindt. Een uniform met strepen geeft mij altijd een beetje het ‘superhelden-gevoel’. Indianen dragen, naast hun unieke ‘uniform’, zelfs strepen op hun gezicht, klaar om ten strijde te trekken.
Het is algemeen bekend, dat een zwangerschap een flinke slijtageslag voor het vrouwelijk lichaam is. De eerste drie maanden merk je daar nog niet zoveel van, al komt het vaak voor dat je doodmoe of misselijk bent. Of doodmoe én misselijk. Zodra je buik gaat groeien, voel je je trots. Tenminste, ik voelde me in ieder geval wel trots. Mensen kijken op een bepaalde manier naar zwangere vrouwen. Tijdens mijn eigen zwangerschap heb ik ervaren hoe het is, om op een bepaalde manier bekeken te worden. Vreemde, maar stralende ogen daalden af, van mijn gezicht naar mijn buik. Bemoedigend en liefdevol, alsof ze wilden zeggen: “Zet ‘m op Max, je kunt het!” Trotser dan trots liep ik over straat, met de handen om mijn buik. Als een leeuwin beschermde ik mijn ongeboren jong. Zo nu en dan betrap ik mezelf nog wel eens, dan sta ik ineens over mijn buik te wrijven. Een beetje een gek gezicht, op een platte, ‘lege’ buik. Ach, dat gaat vast nog wel over. Niet.
Strepen dus. Naarmate mijn buik groeide, merkte ik steeds vaker dat mijn huid begon te jeuken. Vast niet genoeg zwangerschaps-, buik-, mama-smeersels opgedaan, dacht ik. De ene na de andere crème smeerde ik op mijn buik, ervan uitgaande dat dit mijn ticket tot een gladde, striae-loze huid zou zijn. Zelfs toen ik bijna ontplofte en het leek alsof ik een skippybal in zijn geheel had ingeslikt, was er geen spoor van striae te bekennen. Niks. Nada. Yes, die lelijke strepen worden mij dus bespaard! Een paar dagen na de bevalling stond ik thuis voor de spiegel, kijkend naar mijn buik, die was veranderd in een soort zachte pudding. Ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Ik had in ieder geval geen striae. Dacht ik. Tot ik een kwartslag draaide en het licht van de schemerlamp mijn buik anders belichtte. “Mam! Kom eens!” Mijn moeder was er die dag en ze kwam meteen op mijn geschreeuw af. Lichtelijk in paniek, liet ik haar zien wat ik zojuist had ontdekt. Alsof het een second opinion betrof, bekeek ze met uiterst kritische ogen de huid van mijn buik: “Joh, die paar kleine streepjes? Het kon ook bijna niet anders, Max. Het leek op een gegeven moment wel of je ieder moment naar voren kon vallen, zo dik was je buik.”
Lekker dan. Als mijn moeder het ook gezien heeft, zit die striae er dus echt en kan ik de slechte belichting niet de schuld geven.
Gelukkig zijn het maar een paar kleine streepjes, die vandaag de dag al bijna niet meer opvallen.
Ik mag dus zeker niet klagen, want er zijn vrouwen die er minder florissant vanaf zijn gekomen.
Vanaf nu zie ik striae niet meer als iets lelijks. Het is het resultaat van een negen maanden durende lichamelijke strijd. Als de overwinning eindelijk daar is en je een compleet mensje op de wereld hebt gezet, dan kan het zo zijn, dat je wordt beloond met een paar strepen. Een paar strepen en de meest verantwoordelijke status, die je ooit zult gaan vervullen: de status van moeder. Wees trots op je strepen, want je hebt ze verdiend! Ik ben er trots op, omdat ik weet dat ze er zitten, vanwege Julius. Maar, ik hoop wel dat ik bij een volgende zwangerschap overslagen word…!
-X- Max
