Nog twee weken en dan is Julius anderhalf. An-der-half! Er gebeurt zoveel met hem op het gebied van ontwikkeling: bijna alle tanden zijn present, Julius kan lopen en rennen, ‘hoera’ doen met zijn armpjes, het praten gaat nu echt beginnen, DUPLO-torens zijn in aanbouw, Juul klimt niet meer alleen de trap stiekem op, hij wurmt zichzelf ook op de bank. Het eten is niet aan te slepen, het ‘twee is nee’-tijdperk is aangebroken, kleertjes worden alwéér te klein en de kapper kan zowat iedere maand de schaar in Juuls haar zetten. Tussen nu en een ongeveer een halfjaar gaan we misschien wel beginnen met Juul proberen zindelijk te maken, aangezien hij steeds meer interesse in de wc krijgt. Wat een veranderingen, terwijl hij anderhalf jaar geleden nog in mijn buik zat. Al die gebeurtenissen zijn zo klein, zo groot, zo uniek en mooi om samen mee te maken. We genieten iedere dag van alles. Ja, zelfs van de steelse blikken als Juul weer stiekem op alle knopjes van de apparaten onder de tv heeft gedrukt. We zijn zo gelukkig met de huidige gezinssamenstelling, dat we voorlopig nog niet bezig zijn met het krijgen van een tweede kind. Sterker nog: we kunnen ons niet eens voorstellen dat we al van een ander kind zouden kunnen houden. Dat kan vast wel, maar het verlangen is er nog niet. Wanneer dat er wel is weet ik niet, maar ik vermoed pas over een jaar of twee.
We zijn nu pas een beetje terug in ons ‘oude’ ritme, gewend aan het feit dat we een gezin zijn, vooral gewend aan het feit dat er veel meer gepland moet worden en dat er nog maar weinig spontaan kan. Dat Julius er is, voelt dan weer wel heel vanzelfsprekend, alsof hij er nooit niet is geweest.
Als Julius een jaar of vier is en hij krijgt een broertje of zusje of allebei -je weet nooit wat de natuur van plan is-, dan hebben we onze handen weer een soort van vrij, omdat hij dan ook naar school gaat. Juul kan veel zelf, kan communiceren, snapt veel meer en kan bij bepaalde dingen helpen, als hij dat leuk vindt.
Julius die rond rent als een kuiken zonder kop, nog niet goed luistert, veel aandacht en verzorging nodig heeft die we hem ook willen geven, in combinatie met een baby… Ik moet er niet aan denken! “Dan ben je er lekker snel vanaf.” Waar precies vanaf, vraag ik me af. Kinderen krijg je toch, omdat je dat het meer dan graag wilt en dat je het ziet als een verrijking van je leven?
Meerdere vrienden van ons hebben kinderen die tussen de één en twee jaar met elkaar schelen en die geven ook aan dat het af en toe pittig kan zijn en dat ze het misschien anders hadden gedaan, als ze het van tevoren hadden geweten. Overigens wil ik er wel graag bij vermelden dat ik veel respect heb voor die bikkels van ouders, die ik mijn vrienden mag noemen. De bikkels die er wel voor kozen (of niet) om kort op elkaar twee kinderen te krijgen.
Dat kan natuurlijk ook voor ons gelden, dat we achteraf hadden gewild dat onze kinderen minder met elkaar scheelden. Je weet het toch nooit. Mijn broer en ik schelen vijf jaar en ik merk daar nu helemaal niets meer van. Vroeger meer, maar ook toen konden we het goed met elkaar vinden. Oké, tot ik ging puberen. Het is ook een kwestie van een match zijn of niet. Kinderen kunnen een jaar schelen, twee jaar of zelfs vijf, maar als ze het niet met elkaar kunnen vinden brengt het leeftijdsverschil daar geen verandering in.
Nu er drie vriendinnen zwanger zijn, merk ik wel dat ik nieuwsgieriger wordt naar hoe het zal zijn om zelf weer zwanger te zijn. Wat zal het dan worden? Hoe zou het eruitzien? Hoe zouden we het noemen? Hoe zal het leven met twee kinderen eruitzien? Op die vragen proberen we de komende twee jaar een antwoord te vinden en tot die tijd zijn we ‘gewoon’ een gezin met één kind en plak ik een grote JA/NEE-sticker op mijn baarmoeder: wel oefenen, niet maken!
Merk jij ook in je omgeving dat er wordt ‘verwacht’ dat je binnenkort weer zwanger zal zijn? Het is waarschijnlijk aardig bedoeld en het is niet meer dan een verwachtingspatroon. Laat je er niet door van de wijs brengen als je nog niet of helemaal niet klaar bent voor een volgend kindje. Het is jouw leven!
-X- Max
Blog by Maxine Rouwendal
