Nee. We gaan er niet meer aan beginnen. Een derde. Ik vind het risico te groot. Zul je zien. Horen Mike en ik straks bij díe groep ouders die twéé tweelingen hebben. Ow noo hier moet ik niet aan denken hoor. Ik heb nu af en toe het gevoel dat ik onze meiden maar net aan kan. Ben ik straks in discussie met mijn twee kleuters terwijl je op de achtergrond nóg twee kleintjes hoort krijsen. Of pruttelen. Dat laatste zou wel weer gezellig zijn.. Twee mannetjes. Twee van die lieve kleine mannetjes. Hmm. Nee toch niet. Ik ben er klaar mee. Vind het een hele opgave, dat opvoeden. Het kost me best veel energie.
Maar jeetje. Vandaag was een heerlijke dag! Want wat waren ze lief! Mijn kindjes! Hoera. Mijn twee blonde boevemeisjes. We hadden vanochtend een klein meisje van anderhalf jaar oud bij ons. Noortje, Annabel en ik mochten eventjes op haar passen. Wat was het gezellig. Ik zag mijn dochters zoals ik ze niet vaak heb gezien. Eigenlijk heb ik ze nog nooit zo gezien. Zó zorgzaam en lief. Met dat meisje maar vooral ook met elkaar. Ik ben er echt een beetje ondersteboven van.
Alle strijd verdween uit hun lijfjes en ze genoten ervan om met een ander kindje te spelen. Om het andere kindje hun speelgoed te laten zien. En daar samen mee te spelen. Opeens zag ik twee grote zussen. Aan de ene kant zou het leuk zijn, nog een kleintje. Een cadeautje. Zo eentje waar je lekker mee kan knuffelen en kneuteren. Dat heb ik met mijn twee meiden tegelijk ook gedaan maar dat was anders. Dat was tegelijk. Altijd alles keer twee.
Daar ben ik weleens jaloers op en dus ook nieuwsgierig naar. Naar hoe het is om zwanger te zijn van één baby. Om één baby alle aandacht te geven. Met eentje op stap te gaan. Nou goed. Ik heb een nuchter hoofd. Gelukkig. Geen poepluiers en voedingsschema’s meer voor mij. Na deze overpeinzing ben ik naar zolder gelopen en heb ik 3 zakken met babyspul apart gezet. Het mag weg. Terwijl ik de zakken naar beneden sjouw hoor ik Noortje en Annabel tekeer gaan. Ze zijn boos. Ik zie dat ze elkaar een schop geven en aan het duwen zijn. Ik laat ze het eventjes zelf uitzoeken. Misschien helpt het. Maar er wordt nu gegild. Hard en hoog. Om de beurt. Ik zet de zakken neer en loop naar ze toe. Ze liggen allebei op hun rug met hun benen in elkaar verstrengeld, nog steeds schoppend.
Het eerste wat ik denk is “Zullen we anders toch..?”
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3.5 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, eigenwijs, creatief, ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
Photo: MiniStyleBlog
