Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3.5 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
Mijn kind zeurt de hele dag om snoep. Gek word ik ervan. Het begint al om 08.00u ’s ochtends. Mag ik snoeoeoeoeoeoep?
Nu heb ik geleerd om het woord NEE zoveel mogelijk te ontwijken. Dus ik zeg dat het nog een beetje vroeg is en dat ze weet dat ze vóór 10.00u geen limonade en geen snoep mag. Ze heeft natuurlijk nog helemaal geen benul van klok kijken dus zegt Annabel om 08.10u “Mama het is tien uur. Mag ik snoep?” “Straks. Straks mag jij één snoepje. Eerst krijg je een boterham. Wat wil je op je boterham?” Dat blijkt een domme vraag want wat wil ze er op? Snoep. Ja tuurlijk.
“Mama ik heb lief gespeeld. Mag ik nu snoep?” en “Mama, Buurpoes en Woezel hebben honger. Ze willen een snoepje. Ik pak het wel even”.
Zo zijn we welgeteld 30 minuten wakker en is het woord SNOEP al honderdduizend keer uitgesproken. Oke… acht keer pas maar als het zó’n dag wordt, dan gaan we de honderdduizend ruimschoots halen. En daar heeft deze mama geen zin in. Ik heb net in de spiegel gekeken en mezelf toegesproken dat ik vandaag niet ga schreeuwen, dat ik kalm blijf en mijn geduld zo goed mogelijk ga proberen te bewaren. Maar dan moeten m’n kinderen wel een beetje normaal doen.
Heb ik ze eindelijk afgeleid door een boterham uit de broodtrommel te halen, is het eerste wat ze zien een chocolade paashaas. “Sjokolaaaaa” zingen de dames in koor. O shoot die had ik daar verstopt! Stom!
De twins zitten eindelijk aan hun boterham met appelstroop. Ik heb er wel de nodige strijd voor moeten leveren. Nét niet geschreeuwd, wel met stevige tred één kind naar de gang getrokken, tien keer keihard NEE geroepen en mezelf uit zelfbescherming eventjes opgesloten in de wc. Het is inmiddels één minuut over tien. Om gezeur en gezeik voor te zijn en ik even lekker niet pedagogisch verantwoord ga doen, pak ik twee bakjes uit de kast en vul die met een doosje smarties, één jellybean en een halve rijstwafel. Nog vóórdat Noortje en Annabel hun laatste hap met brood hebben doorgeslikt ga ik voor ze staan en geef hen het bakje. Met grote verbaasde ogen kijken ze me aan en beginnen te gillen “snoeoeoeoeoeoep”.
Ze snapten er niks van. Heb je net je brood achter de kiezen, krijg je er hup gelijk er achteraan een bakje snoep. Ik moet zeggen dat het best een oke tactiek was, want de rest van de dag hebben ze geen één keer gezeurd om snoep. Dus. Mission complete.
Blog by Liesbeth Sterrenburg.
….doet me denken aan een verhaal over de onderwijshervormer Jan Ligthart, hier een stukje van het internet gepikt:
“Jordaanpedagogiek
Ligtharts visie op opvoeding wordt wel aangeduid met de volgende termen, die op het eerste gezicht vreemd aandoen: sinaasappelmethode, Jordaanpedagogiek en harte-pedagogiek. Eens zat Ligthart met zijn gezin aan tafel, toen een paar straatjongens hinderlijk door het raam stonden te gluren. Ligthart wenkte de weghollende jongens en gaf ze elk een sinaasappel. Ze kwamen nooit meer terug. Hoe kwam dat? De “sinaasappelmethode” wekte het goede in de jongens (namelijk dankbaarheid) en hielp hen zo het slechte (brutaliteit) te overwinnen.
”Officiële” pedagogen mogen dit smalend ”Jordaanpedagogiek” noemen, voor Jan Ligthart is het harte-pedagogiek. Opvoeders met liefde voor hun kinderen maken er intuïtief gebruik van.”
Well done Liesbeth 😉