Drie maanden zitten ze nu op school. Noortje en Annabel. Allebei in hun eigen klas. Ze vinden het prima. Het gaat goed. Het is een verademing voor hen en voor mij. Het moment dat ik ze ’s ochtends uitzwaai en terugfiets naar huis vind ik heerlijk! Wat een omslag. Van een helse ruziemakende drukte naar een stil huis waar ik een ochtend lang alleen ben.
Ik vónd het heerlijk. Nu drie maanden later voelt het anders. Die ochtenden alleen. De kinderen mis ik niet. Wel merk ik dat ik het met steeds meer regelmaat lastig vind om de ochtenden door te komen. Is het de herfst? I don’t know. Het eerste half uur gaat goed. Ik pak een ontbijtje en soms snoep ik daar achteraan een bonbonnetje. Want die stonden nog op het aanrecht. Slecht! Is mijn ontbijt op dan ga ik op de bank zitten, pak de iPad en kijk m’n favoriete serie terug. Ben ik drie kwartier verder en zegt mijn verstand dat ik de zolder moet stofzuigen. En kinderkamers moet dweilen. Alleen kan ik me er niet toe zetten. Dus pak ik mijn mobieltje en check Facebook voor de tweede keer die ochtend.
Ik weet niet wat het is. Omdat mijn werkdag om 13.00u ’s middags begint zorg ik elke dag dat het avondeten klaarstaat als Mike thuiskomt. Het hoognodige doe ik dus altijd wel. Maar jeetje dat huishouden, dat stomme huishouden.. Dag in dag uit. Het lukt me niet. Dus zit ik weer op de bank te bladeren door een van mijn kookboeken. Om te bedenken wat we de hele week gaan eten. En ben ik zo een uur verder. Met uiteindelijk een onverzadigd gevoel in mijn lijf. Niemand die me ziet of hoort.
Het kan me een eenzaam gevoel geven. Zodra ik dát denk of voel, moet ik gaan praten. Wat in mijn hoofd zit, delen met anderen. Met Mike. Of die lieve collega. Ze zeiden allebei tegen me dat ik helemaal niet elke dag schoon hoef te maken. Op de bank zitten en een filmpje kijken? Lekker doen. Om 10.00u ’s ochtends het restje tiramisu van de avond daarvoor opeten? Lekker doen. Of kruip op de bank met een boek en een kop thee.
Het voelt hetzelfde als toen ik net moeder was. Die eerste paar maanden waren nieuw, spannend en leuk. Ik genoot van de aandacht. Na zo ongeveer drie maanden dacht ik “Hmm oke dit is het dus”. Nu overkomt het me weer. De nieuwigheid van “De kinderen gaan naar school” is eraf. Voor mezelf moet ik een ritme vinden waarin ik het reilen en zeilen van ons gezin kan combineren met dingen voor mezelf. Ik ga beginnen met twee keer in de week een rondje rennen. Dinsdagochtend en donderdagochtend. Vaste momenten. Ben benieuwd hoe het gaat. Er komen in ieder geval stofjes vrij die mij een andere energie geven. Misschien worden het positieve schoonmaak-stofjes en sta ik straks iedere maandag en vrijdag fluitend het huishouden te doen, wie weet!
LEES OOK:
Blog by Liesbeth Sterrenburg: Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 4 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
