De taxi hobbelt over een wegdek met diepe gaten en heftige scheuren langs bermen bezaaid met afval. Vervallen huizenblokken, pawn shops, fast food ketens en bail bond aanbieders trekken aan me voorbij. De rit gaat vergezeld van luid getoeter en een chauffeur die schreeuwend zijn ongenoegen uit. Welkom thuis. Of beter gezegd: welkom terug. Ik voel me verre van thuis.
We zijn op de terugweg van 10 dagen familiebezoek in Engeland. De reis vanaf JFK door Brooklyn is deprimerend. Je ziet niet het New York waarvoor toeristen komen. Het wakkert de onvermijdelijke heimwee die volgt na een tripje huiswaarts genadeloos aan. Ik troost mezelf met de gedachte dat dit gevoel over een paar dagen wegebt. Tenminste, zo werkt het meestal.
Geen Granny, Oom of grote nicht
Maar eerst ervaar ik de daaropvolgende dagen de leegte van alles wat we hier niet hebben. New York heeft geen granny die Owen eindeloos op de schommel duwt, meeneemt naar de kalfjes of die vrolijk met hem in plassen stampt. Ik mis de vreugde van hun kleine, maar o zo grote avonturen. New York heeft geen oom bij wie Owen op schoot kan kruipen om voorgelezen te worden uit The Smartest Giant in Town. Ik mis de vertederde blik van die oom naar zijn neefje en het gezamenlijke gegrinnik om de gekke reus. New York heeft geen grote nicht die met heel veel liefde moedert. Ik mis het enthousiasme dat losbreekt als dit moedertje en haar levende pop elkaar op het schoolplein spotten na een dag zonder elkaar.
Grijs & Koud
De jetlag verdwijnt, ik klets een middag fijn bij met vriendin Tess en tik productief een werkdag weg in mijn favoriete koffietent. Een voorzichtig voorjaarszonnetje breekt door. We’re back, denk ik. Wrong. De derde sneeuwstorm van deze winter verdringt de beginnende lente. In een grijs, koud en besneeuwd New York wordt Owen de volgende ochtend wakker met hoge koorts en een blaffende hoest. De dokter bevestigt die middag mijn vermoeden: kroep. In haar spreekkamer legt een ziek jongetje zijn gloeiende bolletje tegen me aan en de heimwee piekt. Was mijn mama ook maar hier.
Het spuitje steroïden van Dr. Aronov doet gelukkig wonderen. Al snel is Owen weer een vrolijke deugniet en door zijn herstel voel ik me ook stukken beter. De sneeuw smelt en ik loop met mijn opgeknapte kereltje en zijn dinosaurus naar het einde van onze straat. We komen uit op de promenade en zien Lady Liberty die haar rechterarm in de lucht steekt. We zwaaien terug. Een waggelend New Yorkertje leidt me naar de schommels in de speeltuin ietsje verderop. Daar zwiert hij vrolijk heen en weer met Manhattans skyline op de achtergrond. Ik ben weer thuis. Ik had gewoon even een paar dagen nodig. Zoals altijd.
LEES OOK VAN EVELIEN;
Ja, de eeuwige tweestrijd waar je niet aan denkt als je emigreerd: love for your new country maar de binding met je geboorte land blijft. Ik zou wel terug willen naar NL maar mijn zoon, nu 20, is Amerikaan en wil niet weg. Did wat doe je Sam …
Sorry, spell check verbasterde de laatste zin: dus wat doe je dan.