Maandag. Het was Koningsdag. Het was te gek. Voor onze meiden had het niet mooier gekund. Springen op de mooiste springkussens. Er was een trampoline. De nichtjes waren er met tante Mirjam. Ook opa en oma waren van de partij. Paardje rijden, spelen in de speeltuin, ijs eten. Het was echt een top dag.
Toen was het dinsdag. Dinsdag was een vreselijke dag. Ik kan het niet anders omschrijven. Nu zijn onze tweelingmeiden heel lief en tof en grappig. Maar niet als ze samen zijn. Tenminste… heel vaak niet. Ik word er af en toe gestoord van. Ze hebben strijd en deze dinsdag kan ik wel nationale “wij-hebben-de-hele-dag-ruzie-dag noemen. Ik geloof dat ze tien minuten (en dat is niet gelogen..) echt tien minuten geen ruzie hebben gemaakt. Om 08.30u begon het gezeur. Voor de zekerheid heb ik de nagels van hun vingertjes kort geknipt. Want ik ken onze meiden.
Het zijn echte meisjes. Een potje duwen, meppen, haren trekken of weet ik wat gaan ze in the heat of the moment niet uit de weg. Man man wat een dag was dit. Ze waren moe van de dag daarvoor, hadden slecht geslapen, veel ervaringen op gedaan. Ik snap het wel. Maar… ik was uit het lood geslagen. Je mag best weten dat ik het niet zag zitten om later die week weer een hele dag alleen met ze te zijn. Het enige wat ik dacht was “ik móet ze dan uit elkaar halen. Eén op één”. Dat is gelukt en wat was het goed voor de tweeling.
Vreselijk vind ik het. Dat mijn kinderen als ze thuis zijn zo vaak en de hele dag door strijd hebben. Ik zie mezelf iemand zijn die ik niet wil zijn. Ik ga twijfelen aan mijn moeder skills. Aan mijn opvoed skills. Ik doe het best goed vind ik. Ik durf kritisch naar mezelf te kijken, heb mezelf onlangs aangemeld voor een (gratis) cursus Positief Opvoeden. Mezelf een spiegel voorhouden, ervaringen delen met andere moeders. Ik moet zeggen dat het heel nuttig is. Maar ik durf ook te zeggen dat bepaalde karaktertrekken van je kinderen niet te sturen zijn (vooral niet bij een tweeling) en dat je daar als moeder weinig aan kan veranderen.
Hoe moet ik het zeggen? Ik kan soms heel jaloers worden op gezinnen die kinderen hebben die zonder al teveel ruzie met elkaar omgaan. Want dan ervaar je het moederschap heel anders. Dan is het ook hard werken, maar is je energie heel anders.
Ik heb het onlangs zelf ervaren. De week na die Terrible Tuesday, ja laat ik hem zo noemen, waren m’n dochters al-ler-liefst. Ik wist niet wat me overkwam! Ze haalden streken uit, hadden af en toe strijd, ik moest de boel strak regisseren, maar die constante ruzies waren er niet. En ook na die week was ik moe, maar met een glimlach op mijn gezicht.
A big differente kan ik je vertellen! Waarom maak ik nu deze vergelijking? Heb ik stiekem medelijden met mezelf? Misschien wel. Mama’s mogen soms best jaloers zijn en gewoon even lekker zeuren. Toch?
LEES OOK: BLOG LIESBETH; ROLSCHAATSEN
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3.5 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
