Zo jongens. Weekend. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er elke keer weer reikhalzend naar uitkijk. Want dan komt M thuis. En okeeee… ik geef toe dat ik dan soort van alles uit mijn handen laat vallen. Dat vindt M. natuurlijk irritant. Maar ja. Sorry hoor. Ik ben het gewoon zat na een hele dag (week) met twee tetterende peuter-kleuters-tuttebellen van net drie jaar oud om me heen. Ze zijn lief maar ze trekken wel zes keer achter elkaar de keukenkastjes leeg. Dan heb ik ze tussentijds vijf keer op de gang gezet. Ze zijn ook heel erg grappig maar ze spuiten wel de binnenkant van hun prinsessentent onder met de waterspuit. Terwijl ik drie keer heb gezegd dat ze dat niet mogen doen. Volgens mij had ik ze vóór de derde waarschuwing al twee keer op de gang gezet. Ook klimmen ze allebei op het aanrecht en pakken een zakje met ballonnen uit de kast zonder het te vragen. De CARS pleisters lagen niet meer op hun plek. Ik zou toch zweren dat ze eerst op de bovenste plank van het hoogste keukenkastje lagen?! Ze presteren het om in het welbekende Ikea-keukentje te klimmen. Er steekt een hoofd door het gat waar eerst de wasbak zat, een voet krioelt uit het onderste kastje en beide armen zitten om het hangsysteem geklemd. Echt waar.
Nog eentje dan: ik zat nog geen 2 minuutjes op de wc. Kom ik terug, lag er een sfeervol laagje witte poedersuiker in mijn keukenkastje en op het aanrecht. In de maand juli. De poedersuiker is dus ook niet veilig. Dat soort dingen. De.Hele.Dag.Door.Van.Dit.Soort.Dingen. Dat is toch niet normaal? Is dit normaal? Ik word er gek van! Tien jaar geleden heb ik vast iets geroepen in de trant van “dit soort dingen gaan míjn kinderen echt niet doen hoor”. Natuurlijk ben ik een relaxte moeder. Die heel veel lacht en leuke dingen wilt doen met mijn meiden. Ik lach veel. Echt waar. Maar terwijl ik dit schrijf zit ik stiekem toch ook een potje te liegen. Ik ben namelijk ook een moeder die af en toe haar geduld verliest en haar stem stevig verheft. Ik ben ook een moeder die een paar keer per dag vijf seconden heel bewust naar de poster kijkt die een ereplaats heeft op de wand op onze overloop. De poster die mij tot tien laat tellen en me weer rustig maakt. Die regelmatig een glimlach op mijn gezicht laat verschijnen als ik weer eens zo’n moment heb dat ik bijna een potje sta te janken van frustratie.
DIE ANDERE MOEDERS DOEN OOK MAAR WAT. Het zegt niet zozeer wat over andere moeders of over mijzelf. Het is het gevoel dat ik niet de enige ben die wel eens loopt te klooien. En te balen. I love de woorden van deze poster. Echt waar. En ik love ook mijn dochters. Wat zijn het een boevekoppen, niet te geloven. Ze doen elkaar na. Ze proberen elkaar uit. Ze willen elkaar constant overtreffen. Ze zijn grensverleggend bezig, heel ondernemend en creatief. Ze zijn drie. Ze zijn gewoon drie. En nu is het zondagavond. Ze zitten in hun pyama op de bank en ik word overspoeld door kusjes. Heel veel kusjes. Stelletje slijmjurken! Ik trap er nog in ook. Gelukkig maar. Want hier moet ik nog een week op teren.
Blog by Liesbeth Sterrenburg.
Super leuk, Liesbeth! Hahaaha, herkenbaar ook! Julius is ook al zo stout met zijn anderhalf. Vooral dat blijven doen maakt me soms gillend gek 😉 Wáárom?! Waarom moet dat nou? Weer de deksels van de pannen uit de kast, weer alle knopjes ingedrukt, weer het voerbakje van de kat omgekieperd, weer de muis van de laptop verstopt. Voorlopig zit ik er nog wel even in als ik het zo lees 😉 Gelukkig kan ook ik er het grootste gedeelte van de tijd alleen maar om lachen 🙂 Het grootste gedeelte.
Ahhhh ik zie mezelf terug. 16 maanden oude toddler en een 2 maanden oude baby die verkouden is en alleen gehouden wil worden. En dan gaat meneer zijn brood op de tv smeren en alle laden in de keuken open. Hoe moet ik straks koken etc etc.
Love them to death maar soms denk ik echt en nu ? Hoe doen andere mama’s dit dan ‘B en klopt wat je poster zegt xxx