Annabel stond laatst met een blaadje in haar hand. Van een plant welke in onze woonkamer staat. Ik kijk haar aan met een blik van jaaaaa vertel maar. Zegt ze “Ik liep langs de plant en dat blaadje viel er opeens af.” Hahahahaaa. Echt hoor ons Annabelletje kan er wat van! Ik ga naast haar staan, geef een por in d’r zijtje en zeg “Ja doehoeiii”. Ze tovert een smile van oor tot oor op d’r gezicht. En laat vervolgens het blaadje bewust op de grond vallen. Ik vraag of ze het blaadje wat net op de grond valt weer op wilt rapen. “Welk blaadje? Dat blaadje viel opeens uit m’n handen.” Koningin Annabel schrijdt voort naar de gang, pakt een tekening uit haar schooltas, schrijdt terug naar de woonkamer waarbij ze met een keurige boog het blaadje omzeilt.
Oké. Net was best grappig. Zo’n bijdehand ding van zes jaar dat stoer en eigenwijs doet. Ik die om haar moet lachen. Dat vind ik ook grappig. Maar nu doet ze irritant. Niet dat ik het moeilijk vind om streng te zijn. Helemaal niet zelfs. Mijn zwakte ligt meer in het ongeduld. Mijn eígen ongeduld. Ik moet er enorm op letten dat ik niet van het groene vlak gelijk doorschiet naar het rode. Snap je? Deze mama vergeet nogal eens de tussenstop te maken. Code oranje. Check.
Koningin Annabel heeft haar rondje inmiddels gelopen. Ze heeft zich op de bank genesteld met op haar schoot de iPad en naast haar een bak tomaatjes. Ze zit er lekker bij. Of ik nog even een plaidje over haar benen wil leggen. Die ligt daaaaar, op de schommelstoel. Het is toch niet te geloven dit. Koningin Annabel schuift haar hoofdtelefoon een stukje van haar oren en roept nu iets luider “Daaaaaar mama daar ligt ie.” Tsssss. Wat denkt ze wel niet? Mijn lief koninginnetje. Ik vind d’r eigenlijk heel grappig maar ik moet optreden, opvoeden, hoe je het wilt noemen. Alleen… het was net zo gezellig en ik heb geen zin in een scène.
Ik weet nu al dat ze niet van de bank wilt komen om dat groene blaadje wat zomaar ineens van de plant viel op te rapen. Want daarvoor moet ze 1. Pauzeren met tomaten eten 2. De iPad loslaten 3. Van haar zitplaats en o wee misschien pikt haar zus die wel in 4. Ze wilt gewoon met haar hakken in het zand want het is bijna 17.00 uur.
Natuurlijk gaat het allang niet meer om dat blaadje. Hoe los ik dit op.
Chanteren?
Ja.
“Annabel” begin ik. “Koningin Annabel.”
Ze glimlacht.
Ik vraag jou nog 1x om nú binnen vijf tellen het blaadje op te pakken. Doe je dat niet, dan kijk jij nu morgen én overmorgen geen iPad. Ze kijkt me aan, trekt haar schouders op en en bij de vierde tel springt ze toch op van de bank en raapt het blaadje op.
Pfff gelukkig.
Vaak word ik gek van die iPad maar dat ding heeft me toch al flink wat keren uit de brand geholpen Lekker pedagogisch maar hé je moet wat.
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al bijna 6 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
