Soms haalden M. en ik onze dochters samen op van de creche, maar meestal was het een van ons die dat deed. In het begin ging dat prima. Aan elke arm een maxicosi. Je liep dan keurig in evenwicht. Eenmaal aangekomen haalde je ze eruit, je legde ze op het speelkleed en de juffies gingen met ze aan de slag. Niet zo moeilijk. Zolang ze niet kunnen lopen en nog op de babygroep zitten is het prima te doen. Maar toen gingen ze naar een volgende groep. Waar ze knippen, plakken, tekeningen maken en ga zo maar door. Hartstikke leuk! Moederdag, Vaderdag, Pasen, Kerst, je eigen verjaardag. Alles werd gevierd.
Bij het zien van het allereerste plakwerkje riep ik met volle overtuiging “aaah wat mooi”. Toen wist ik nog niet dat we elke week een werkje mee naar huis zouden krijgen. Keer twee dus. Waar moeten we het allemaal kwijt? Na één maand was de deur helemaal beplakt met tekeningen. Alle planken in huis zijn bezet. Er was simpelweg geen ruimte in ons 55m2 huis voor twee uitklapbare breedtecirkels, twee zelfgemaakte theepotjes en twee paddestoelen gemaakt van een 1,5 ltr melkpak. Dus maakten we al snel een schifting van wat weg kan en wat bewaard kan blijven. We waren er druk mee. Want de opslag in huis was één ding, het mee naar huis nemen van beide kinderen inclusief knutselwerkjes vanaf de crèche was ook niet niks. De juffies vertelden enthousiast dat ze vandaag weer zo hun best hadden gedaan. Een mooie eierdoos hadden ze versierd. Voor in de kerstboom. Wauw (?)! Er was ook nog iemand jarig, de traktatie mochten ze thuis uitpakken. Alsjeblieft paps. En o ja, hier heb je nog een informatieboekje. Tot morgen! Daar sta je dan. Twee eierdozen, twee traktaties en één informatieboekje, dat dan weer wel. Samen met je twee kindjes die net kunnen lopen. Of eigenlijk net niet kunnen lopen. Je bent je tas vergeten en de kinderwagen heb je niet. Hoewel je die zware maxicosi’s af en toe hebt vervloekt zou je willen dat je ze nu bij de hand had. Maar ja. Bepakt en bezakt loop je naar de auto. Op elke arm een kind en de creatieve uitspattingen van die meiden ergens half onder je elleboog en in je mond, vastgeklemd tussen je lippen. Zucht.
Weer aan aantal maanden verder en de dametjes konden prima lopen. Dat hebben we geweten. De kunstwerken werden meer en meer. Groter en groter. En wat denk je? Ze wilden alles zelf vasthouden. Vaak lieten ze het vallen. Maar we mochten het natuurlijk niet oppakken. We renden vaak achter ze aan en dan dacht ik bij mezelf : Wat een gedoe zeg. Kon ik jullie nog maar even optillen en zelf die tekeningen vasthouden. Dat was toch écht veel makkelijker!
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Photo by Bebesymas
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
