Soms zit ik ’s middags voor me uit te turen, een minuut of wat. De kindjes liggen op bed, ik hoor het gebrom van de wasmachine op zolder, kijk naar buiten en zie dat die ene roos voor de zoveelste keer dit seizoen staat te bloeien. Voor ik het weet ben ik tien minuten verder. Eigenlijk had ik heel veel willen doen in dit moment. Maar wat? Ik weet het niet meer. ’s Ochtends als de dag begint heb ik goede energie en wil ik van alles. Dan maak ik plannen om tijdens het middagslaapje van de meiden dit en dat te doen, even snel iets te schilderen, klussen in huis op te pakken die altijd blijven liggen, door kookboeken te bladeren, mensen te bellen, dat soort dingen. Maar op het moment dat ik mijn handen vrij heb komt er weinig uit. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet bijster veel doe. Het liefst kruip ik ook mijn bed in met een boek. Een jaar geleden was ik ook best eens moe, maar kon ik het beter handelen ofzo. Nu is het anders. Ze zijn groot, ze doen groot, ze praten grote mensen woorden. Je wordt de hele dag met je eigen gedrag confronteert. Ik kan ze niet alles meer wijsmaken. Maandenlang kon ik ongestoord zes smarties uit het schaaltje van Noortje snoepen, nu krijg ik een grote mond en begint ze te bleren als ik dat doe. Ergens wel terecht natuurlijk maar jee wat een veranderingen.
Noortje en Annabel zijn nu 3 jaar en 5 maanden “Ik ben niet drie mama, ik ben drie-en-een-HALF”. Oke. Prima. Jij bent 3-en-een-HALF. Het is de frustratie van iedere ouder volgens mij. Toch? De fase voordat ze naar de basisschool gaan. Ik vind het een lastige. Overal lees je hoe je ermee om moet gaan, hoe je de relax mama uit moet hangen, hoe je als moeder om jezelf moet blijven lachen. Dat je het allemaal niet te serieus moet nemen. Of juist wel. Ik doe daar ook aan mee. Ik lees ook die sites, ik heb ook lollige posters aan mijn muur hangen. Maar ergens ben je in het moment tóch alleen. Sta ik in mijn leuke outfit in mijn eentje mijn tranen weg te slikken omdat ik het gevoel heb dat ik het allemaal even niet trek. En hoe níet cool is dat? Mijn buurvrouw hoort me weleens bulderen, die andere van drie huizen verderop volgens mij ook. Niet tof, ik weet het. Maar ik wissel liever een oprechte blik met ze uit van “ze waren weer lekker bezig net” dan dat ik op mijn tenen loop en leuk moet overkomen. Bij deze dan maar een kleine ode aan mijn buurvrouwen. Met de mededeling : sorry sorry voor het dagelijkse portie geluidsoverlast en getetter. Nog maar acht (!) maanden te gaan, dan mogen ze naar school..
Blog by Liesbeth Serrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
