Onze auto heeft een beurt nodig. Ik bied geheel vrijwillig aan om dat ding weg te brengen. Want wat was het een hectische dag gister. Gejank Gezeur en Gedoe. Met een hoofdletter. Ik wil heel graag even het huis uit (vraag me nu wel af of het niet een beetje vreemd is dat ik mijn ontspanning zoek in een autoritje naar de garage en de daarbij behorende wachttijd). Nou goed. Ik stap de auto in. Het blijkt een rit van een half uur. Toen er nog geen kinderen in mijn leven waren had ik dat een belachelijk lange rit gevonden voor een autobeurt, maar nu geniet ik ervan. Muziek aan, lekker hard. Beetje socialisen, mensen bellen die ik lang niet heb gesproken. Deze autorit gebruik ik voor meerdere doeleinden. Kom ik aan bij de garage, valt mijn oog op twee jongetjes. Ze spelen buiten, schreeuwen en rennen in het rond. Gelukkig zijn ze buiten. Ik dacht even dat mijn welverdiende moment van rust zou worden verstoord. Ik meld me bij de balie en geef de autosleutels af. Daar mag ik plaatsnemen. Wat? Hier? In dit kleine hok? Hierbij vergeleken is mijn eigen huis een paleis. Buiten regent het dus een rondje lopen is ook geen optie. Jammer! Ik ga zitten. Naast een vrouw. Best een leuke vrouw trouwens. Als dat maar niet de moeder van die jongens buiten is. Opeens roept een van die jongens dat ie dorst heeft. De vrouw draait haar hoofd om. En dan weet je het wel… De jongetjes komen (gezellig) bij ons zitten. Het past allemaal maar net. Ze vinden mij blijkbaar interessant en beginnen een heel verhaal af te steken over angrybirds en een 3e level. Vervolgens stoot het jongste jongetje met z’n elleboog tegen een kop koffie. Koffie om. Moeder boos. De oudste begint te zeuren dat ie een spelletje wil doen op de mobiele telefoon van z’n moeder. Mama zegt nee. Kind huilen. Papa laat ook z’n gezicht nog even zien. Hij is aan het bellen. De jongste wil aandacht van z’n vader. Dat krijgt hij niet dus begint ook hij te huilen. Daar zit ik dan. Ik zit nog net niet mee te huilen. Met al deze mensen in dit kleine hok! Dingdong! Mijn auto is klaar. Gelukkig! Ik mag weer naar huis. Terug naar mijn eigen paleis en mijn eigen gezin met mijn eigen piepende en zeurende kindjes. Ik vind het helemaal niet erg. Want ik heb 1000x liever m’n eigen zeurpietjes om me heen dan dat ik tussen de jankerdjes van een ander zit in een veel te klein hok!
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
