Afgelopen week zag ik een moeder. Ze zag er enigszins paniekerig uit. Volgens mij stond haar kind binnen met haar huissleutels. De voordeur was gesloten. Hmm. Niet fijn zulke momenten. Ze had genoeg hulptroepen dus ik ben voorbij gefietst. Maar het deed me denken aan een verhaal dat ik eerder schreef. Noortje en Annabel waren toen een jaar of twee.
Gisteren gingen we naar de kinderboerderij. Het was zo lekker. Ik had geen mobiel bij me. En geen make-up op. Het gaf me rust. Zat ik daar op een bankje. Een beetje te kijken. Gewoon een beetje om me heen te kijken. Hoe onze meiden van de olifanten-glijbaan gleden. Wel vijfentwintig keer. Het was heerlijk om hun loopjes te zien. Al die ledematen die alle kanten op bewegen. En het scheve huppeltje van Noortje. Die twee blije smoeltjes. Regelmatig stak er een tongetje naar buiten van opwinding en het linkerhandje van Annabel zwaaide zo lief mee als ze rende. Een momentje neus peuteren van m’n oudste dochter was de primeur. Veel van deze momenten had ik waarschijnlijk gemist als ik mijn mobiel bij me had gehad.
Ik heb me voorgenomen het vaker te doen. Geen mobiele telefoon meenemen. Het excuus wat ik meestal gebruik is dat ik graag foto’s maak. Dat ik het prettig vind om de tijd bij me te hebben of voor het geval er iets onverwachts gebeurt. Maar zodra de kids in een speeltuin spelen en jij lekker met je neus in de zon zit, is de verleiding om je mobiel te checken groot. Althans, voor mij wel. Zo. Dit was mijn biecht. Vanaf nu gaan we het anders aanpakken!
Dus stond ik daar van de week. Zonder mobiele telefoon waarvan ik dacht dat ik hem heel hard nodig zou hebben. Mijn dochter had zichzelf namelijk ingesloten. In huis. Zij had de sleutels en ik stond buiten. Zonder sleutels. Niet heel erg tof. Voordat de paniek bij mij toesloeg, bleef ik twintig seconden rustig en dacht na. Ik wiebelde met mijn vingers door de brievenbus en vroeg aan Noortje of mama de sleutels mocht hebben. Na tien he-le lange seconden stak ze de sleutels door de brievenbus en had ik ze te pakken. Pff. Zo zie je maar. Ik weet zeker dat als ik een telefoon binnen handbereik had gehad, ik te snel iemand gebeld zou hebben en niet even het moment had afgewacht. En dus de sleutels ook niet had teruggekregen. En dus mijn kind alleen binnen had gezeten. Samen met haar enorme poepbroek die allang verschoond had moeten worden. Maar goed. Eind goed al goed! Mét gezond verstand en zónder mobieltje.
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
