Ik ben vanavond alleen thuis. Kindjes uitbesteed en m’n husband is de hort op. Wat een stilte. Wat ongezellig. Maar wat heerlijk ook! Wat zal ik gaan doen? Het is vrijdagavond en thuis zitten is ongezellig. Maar ook wel weer relaxed eigenlijk. Ach, wat kan mij het schelen, ik doe vanavond niet tof, ik blijf gewoon thuis. Morgen mag ik weer werken dus helemaal uit m’n dak gaan doe ik fijn een andere keer. Ik schenk een glas wijn in, plof op de bank en kijk om me heen. Zal ik tv kijken? Of even snel de kast opruimen die vol ligt met puzzels, pennen, zakdoekjes, luiers, haarborstels, speelgoed en weet ik wat allemaal nog meer? Tien minuten later is de kast opgeruimd. Als je alleen bent gaat het echt allemaal tien keer sneller.
Van de week deed ik ook een poging, toen had ik mijn meiden om me heen en om de drie minuten kreeg ik een verbandje om mijn arm, een pleister op mijn been en moest ik alle knuffels steeds kusjes geven omdat ze naar het ziekenhuis moesten en heel eventjes gingen slapen. Ja. Dat moet natuurlijk ook gebeuren. Het laatste wat ik wil is op m’n donder krijgen van mijn kinderen omdat ik niet lief ben geweest voor de knuffels Duckie en Iepie. En smurf. En Pip. En Stipje.
Mijn tweede glas wijn schenk ik in. Het begint steeds beter te smaken. Het huis is best gezellig. De stilte valt eigenlijk ook best mee. Ik zet muziek op met volume hard. Wat lekker zeg! Gewoon je eigen muziek draaien, je eigen volume bepalen. Niks geen gehuil of gebler om 19.30u ’s avonds. Of een kind dat eigenhandig aan de volumeknop zit te draaien. Hier en daar ligt nog een verdwaald speelgoedje. Ik wil ze niet in mijn blikveld deze avond, heb er gewoon even geen zin in.
Time flies hier in mijn gezellige grote huis. Mijn tweede glas wijn is alweer leeg. Ik loop de trap op naar boven met een derde glas in mijn hand. Nog even tutten voor de spiegel en kijken wat voor outfit ik morgen aan doe. Na een uurtje ligt m’n bed vol met jurkjes, panty’s, broeken en glittertops. Love it! De muziek galmt door het huis, ik zing uit volle borst nummertjes mee.
Op mijn mobiel lees ik een bericht van mijn ouders. Dat hun kleindochters zo lief waren en nu heerlijk liggen te slapen. O jee! Wacht even, ik zou ze nog bellen om te vragen of alles goed was gegaan. Een moment denk ik hoe ik zal antwoorden : politiek correct of heel eerlijk. Ik kies voor het laatste en zonder schuldgevoel schrijf ik “Wat fijn dat ze zo lief zijn. Het is zálig hier en ik geniet! De wijn smaakt ook heel goed !”.
Nou. Dus. Zo doe ik dat. Ik kan er weer eventjes tegenaan.
Blog By Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
