Van de week lag één kind met oorpijn in bed. Ze riep me. “Mama. Maaaaamaaaa. Mijn oortje doet pijn. Mama..” Het andere kind riep van beneden naar boven “Maaamaaaa. Mama wil je me hellepuh met de aaipet?” Opeens drong het heel erg tot me door. Dat ik hun mama ben.
Hun rots in de branding. Hun vertrouwen. Ik ben hun moeder. Tuurlijk en logisch. Ik ren al ruim drie jaar als een kip zonder kop rond als tweelingmoeder. Dat is niet heel letterlijk genomen maar je snapt wat ik bedoel. Nu de meiden bijna vier zijn is het spitstijd. De hele dag door. Deze fase vind ik het meest heftig tot nu toe. Eerlijk gezegd vind ik er nu geen zak aan. Moeder zijn. Ik vind het gewoon niet leuk. Dit mag je natuurlijk niet hardop zeggen. Ik heb het nog nooit iemand horen zeggen. Maar het kan toch niet zo zijn dat er geen één moeder is die dit nooit denkt? Moeders onderling kletsen altijd over wat ze meemaken en hoe zij hun kinderen ervaren. Eigenlijk is het gesprek één groot cliché. Wat logisch is. Want kids zijn kids. Hier en daar verschillen ze van elkaar maar de grote lijn is bij iedereen hetzelfde.
Laatst zat ik met een superfijne medemoeder aan onze keukentafel. Ik móest mijn ei kwijt. Toen ze vroeg hoe het was zei ik “Ik vind er geen zak aan”. Man wat voelde ik me schuldig toen ik dat zei. Zij antwoordde “Dat heb ik ook weleens”. We gingen er wat dieper op in. Dat je het vooraf toch romantiseert. Want een hele dag billen afvegen, politieagent spelen, blijf af en kijk uit roepen, huis opruimen, vlekken verwijderen en al dat soort dingen is geen zak aan. Vind ik.
Natuurlijk kan ik niet meer zonder mijn meiden. En weet ik wat voor moois ik heb. Daar ben ik dankbaar voor. Echt. Maar ik vind wel dat het moederschap iets veel groters is dan je vooraf kan bedenken. Je romantiseert het. Ik tenminste wel. Een lieve brabbelende baby is heel wat anders dan een driejarige. En ze worden alsmaar groter. Het is zo’n verantwoordelijkheid. Er zijn in deze fase steeds vaker dagen dat ik een hele dag met ze alleen ben, en eerlijk, soms zie ik daar tegenop.
Nu sta ik in de badkamer een nat washandje uit te spoelen om die op het koppie van mijn allerliefste jongste kind te leggen. Ze zegt “Dankjewel mama”. Ach.. wat een liefje is het toch. Mijn andere kind laat me schreeuwend weten dat de aaipet het weer doet. Ik geef Annabel een kus. Ze valt in slaap. Ik loop de trap af en eenmaal beneden hoor ik Noortje juichen. “Mamaaa!” Het komt uit de wc. Ik zie haar op de pot zitten en moet lachen. Trots wijst ze naar de pot. Daar sta ik dan. Me bewust te zijn van het moeder-zijn. Het is veel. Leuk en niet leuk. Maar het poepie dat in de wc-pot ligt is leuk. En het vreugdedansje wat daarop volgt ook. Maar eerst die billen afvegen. Bleh. Let’s do this!
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
Photo by www.theglow.com
