Zo he. Even afkoelen. Pffff. Ik heb net de twins op bed gelegd. En dat ging niet zonder slag of stoot. Figuurlijk dan. Ze krijsten toen ze op de bank zaten. Krijsend kijken naar Pieter Post, dat is geen goed teken. Dat betekent dat het écht tijd is om te gaan slapen.
Ik “Kom we gaan slapen”
Annabel “Slapen neeeee”
Noortje “Mama tilluh..”
Annabel “Waar is Duckie? Duckie waar beeeeeeeen je?”
Noortje huilt en roept “Iepie waar ben je nou?”
Annabel “Duckieieieie mama slapen”
Ik “Ik heb Duckie en Iepie. Kom naar bed.”
Twins tegelijk : “Mama tilluuuuuhhhh….”
Ik “Oke kom maar”.
Daar loop ik met twee keer dertien kilo op mijn inmiddels best gespierde armen naar de slaapkamer. Noortje begint te gillen want Iepie valt op de grond. Annabel dondert zowat uit mijn armen omdat Noortje zichzelf loswurmt. “Potverdikkeme” denk ik bij mezelf. Dat ging maar net goed. Ze zijn stil. Oke. Even rust. Fijn. Noortje rent naar het bedje van Annabel. En dan gaat het volume voluit! Annabel rent er ook naartoe en begint haar zus te slaan en te duwen. Dan volgt het gekrijs van Noortje. De knuffels vliegen me om de oren. Aan temperament geen gebrek bij onze meiden. Ik tel tot tien. Althans dat probeer ik. Verder dan zeven kom ik niet want ik zie dat er een poging tot bijten wordt ondernomen. Opeens hoor ik mezelf keihard schreeuwen. Ik moest wel want hoe kan ik anders boven hun volume uitkomen? Tsjongejonge… De laatste tien minuten zal ik je besparen maar ik kan je vertellen dat deze mama ook aan haar bed toe was na dit naar-bed-gaan-ritueel..
Blog by Liesbeth Sterrenburg
