Nog een laatste prik om te checken of beide meiden mee naar huis kunnen. Klinkt simpel maar de verwarring was groot toen de arts zei dat alleen Noortje nog een prik moest. Hij stond met die veel te grote spuit al in de startblokken toen bleek dat Noortje toch Annabel was. Oeps, foutje! Dit was natuurlijk het begin van meerdere keren verwarring. Twee dezelfde koppies. Even groot. Zelfde neusje. Zelfde huiltje. Zelfde bos haar. We hebben regelmatig het bovenbeentje moeten controleren om zeker te weten wie we nu hadden. Want het ene meisje had daar een moedervlek en de ander niet. Creatieve opties om ze uit elkaar te houden hadden we wel (nagellak op vingertje, die vonden we het leukst) maar dit natuurlijke vlekje bleek wel zo handig. We hebben vaak hard gelachen om elkaar. Hoorde ik M in de woonkamer kletsen met z’n dochter “Ja he Annabel? Dat kan ons niks schelen Annabel, spuug maar lekker hoor Annabel!”. En dan riep ik dat ie niet Annabel had maar Noortje. Oooooww… Of dat je opeens het knuffeltje in een ander bedje ziet liggen. Eerst denk je “Het knuffeltje ligt bij het verkeerde meisje” maar dan ga je nog eens goed kijken en zie je dat het verkeerde meisje in het verkeerde bedje ligt. Dat soort dingen.
Ergens is het raar dat je je eigen kind niet herkent. Maar naarmate de maanden verstreken, werden de verschillen steeds duidelijker. Op een gegeven moment dachten we de verschillen in hun karakter te hebben ontdekt, maar na een paar maanden bleek dat het periodes waren. Opeens deed meisje één verlegen terwijl het altijd meisje twee was die dat deed. Weer wat later werd duidelijk dat Noortje meer haar op d’r bolletje had. Maar zette je ze samen in bad en gooide je een emmer water over beide koppies, dan zag je het verschil niet meer. En zo is het steeds. We moeten er maar aan wennen. Of eigenlijk juist niet. Ik vind het grappig. En ben heel benieuwd wat de toekomst brengt. Of ze zo op elkaar blijven lijken of dat de verschillen steeds groter worden. De opa’s en oma’s zeggen dat ze nu echt het verschil zien. Eindelijk. Nou. Gelukkig maar. Van de week renden beide meiden naar oma. Met een enthousiast “Ha lieve Noortje, ik zie heus wel dat jij het bent want jij hebt een staartje in je haar” werd onze Annabel onthaald..
Blog by Liesbeth Sterrenburg.
