Een paar keer per dag roep ik tegen onze dochters “Kijk uit” en “Voorzichtig”. Het zijn namelijk enorme klimgeiten. Ze hebben wat afgeklommen. Binnenshuis en buitenshuis. Regelmatig bouwde ik ons huis om tot een grote speeltuin. Matrassen op zijn kant. Roze deken er over en je had een hut. Tussen de matrassen door schoof ik onze smalle bank en daar was een fantastische tunnel waar ze onderdoor en overheen konden klimmen. De periode dat ze constant ergens vanaf donderden is gelukkig voorbij. Wij laten Noortje & Annabelle veel zelf doen. Met, dat geef ik toe, als gevolg dat de tube met groene zalf tegen bulten in dit huis een heel goed leven heeft gehad. Inmiddels gaat het prima en kunnen ze keurig op een schommel klimmen, erop gaan staan, evenwichtig heen en weer wiebelen aan één arm en met een sprong er zo weer vanaf springen. Ze worden eigenwijzer, rennen weg, komen weer terug, willen naar steeds grotere speeltuinen. Die kleine gezellige zijn verleden tijd. De grote speeltuinen zijn ook best leuk alleen weet ik nu al dat ze beide op die grote glijbaan willen. En ook dat hoge klimrek met dat gat in het midden gaan ze heel spannend vinden. Mijn motto “eerst zelf proberen” zwakt steeds meer af naarmate we dichter bij de grote speeltuin komen. Kijk, met Mike die bijna twee meter is of een opa of oma erbij is het allemaal niet zo moeilijk. Dan heb je twee handen vrij om één kind net op tijd op te vangen voordat ze met haar kin op de traptrede klettert. Maar wat schetst mijn verbazing? Ze klimmen keurig het trappetje op en af, gaan achterstevoren van de glijbaan. Hangen als apen in de schommel. Regelmatig roep ik dat ze voorzichtig moeten doen. Maar alles gaat goed. Tot slot gaan we nog even wiebelen op de houten wiebelbrug. Ik ren er naartoe, alle twee achter me aan. Dikke pret hebben we. Op het laagste punt van de brug zak ik door mijn knieën, ik steek mijn hoofd door een gat en knal vervolgens keihard met mijn hoofd tegen een balk. Al wrijvend op mijn voorhoofd bedenk ik me om de focus in het vervolg misschien wat minder op m’n dochters te leggen en wat meer op mezelf…
Blog by Liesbeth Starrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
