Ik heb net mijn bordje troostfood op. Patat met mayonaise. Heel veel mayonaise. De satekroket en frikadel speciaal lagen ook ergens op mijn bord. Jeetje wat was ik hier aan toe! Het is vrijdagavond 18.30u.
Deze mama is weer eens uitgeblust. Mike is zo lief om de meiden op bed te leggen. Oke. Heb ík tijd om mezelf recht te trekken. Letterlijk en figuurlijk. Speeltrui uit. Blousje aan. Joggingbroek uit, jeans aan. Mama modus uit. Liesbeth modus aan. Noortje slaapt al. Mike roept dat Annabel nog één kusje wilt. “Ik kom eraan” roep ik. Ze is zó moe dat ze niet kan slapen. Nog een kusje. Even kriebelen. Sokken uit, sokken weer aan. Slokje water. Wel die knuffel. Nee toch de andere knuffel. “Mama even bij me liggen” fluistert ze. Oke. Heel even dan. Want ik zie dat ze moe is en zo in slaap valt.
Opeens is het 21.30u. Heeeel raar. Heb ik serieus twee uur liggen slapen? Hoe kan dat nou? Mike trekt me het bed van Annabel uit. Hoe ik daar zolang in heb kunnen liggen is me een raadsel. Maar goed. Met mijn gekreukte blouse en m’n slaperige hoofd loop ik linea recta naar mijn eigen bed. Ik kan het niet meer opbrengen om beneden toastjes te eten en gezellig te doen. Mike lacht naar me, of lacht hij me nou uit (ik kon het verschil niet zo goed zien). Gelukkig laat hij me.
Nou dat was dus onze vrijdagavond. Ik moet je bekennen dat dit niet de eerste keer is. Wel dat ik in Annabel haar bed ben beland. Vaak val ik halverwege de film in slaap. Oke oke, nu lieg ik. De eerste tien minuten gaan goed. Dan schiet ik in de ontspanningsmodus en mijn ogen geven daar als eerste aan toe. Can’t help it.
De volgende dag zitten Mike en ik op de bank. Het is weekend. Rust in huis. De meiden doen een dutje. Ik loop naar de keuken en ga tosti’s maken. “Weet je?” Begin ik tegen Mike. “Misschien moet ik gewoon geen patat meer eten op vrijdagvond. Te zwaar op mijn maag. Te lekker. Misschien moeten we ook geen film meer kijken. Laten we er dan gelijk een tv-loze avond van maken. Loop ik geen enkel risico. En jij ook niet. Want jij kan er soms ook wat van. Volgende week gaan we in de herkansing oke?” Ik wacht op antwoord maar dat blijft uit. Mijn allerliefste wederhelft ligt, ook zomaar opeens, languit. Op de bank. Ogen dicht en helemaal van de wereld. “Kijk ons nou” denk ik bij mezelf. Ik weet nu al dat die herkansing het ook niet gaat worden. Laten we maar toegeven aan het moe zijn. Dat doen, niet stoer willen zijn en jezelf hard uitlachen is momenteel onze vrijdagavond…
LEES OOK:
