Uitzonderingen zullen er vast zijn, maar volgens mij is het algemeen bekend dat dochters erg aan hun vader hangen. Nou, same here. Het is af en toe om gek van te worden. Het liefste hangen onze meiden aan hun vader. Letterlijk en figuurlijk! Nu kan ik niet ontkennen dat ik daar weleens jaloers van word. Weleens he, heel vaak niet, maar zo af en toe tóch wel. Als Mike thuis is, is het papa voor en papa na. Papa stoeien, papa kijk, papa au, papa tilluh. Vooral dat laatste. Niks lekkerders natuurlijk dan dat papa je optilt. Ik snap het wel, ik vind papa Mike ook heel erg leuk! Maar jeetje hee soms lijkt het net of ik niet besta! Een tijdje terug gingen ze logeren bij mijn ouders. Twee nachtjes. Ik had er zin in, even alleen met Mike. Lekker samen eten, goed gesprek, goed glas wijn erbij en genieten van twee lange kinderloze avonden en nachten. Je kent het wel. Het was zalig. Wat een heerlijkheid. Halverwege de tweede dag begon ik ze toch een beetje te missen. Had echt weer zin om ze te zien en lekker met ze te stoeien. Wij gingen dus een uurtje eerder dan gepland richting ouders. Zat ik daar in de auto een potje te mijmeren over m’n meiden en ons weerzien. Ik had er zin in. Nou goed. We rijden de straat in, parkeren onze auto bij de achterdeur en daar stonden ze ons al op te wachten. Hoe gezellig is dat? Ik sprong als een redelijk dwaze moeder de auto uit en ging op m’n knieën zitten omdat ze beide op mij af renden. Weet je wat er toen gebeurde? Ik spreidde mijn armen en zowel Noortje als Annabel renden daar met een grote boog omheen. Echt waar! Echt! Stond ik daar. Die tuttebellen keken dwars door mij heen en riepen heel hard “Papaaaaa”. Mijn emoties? Stoer als ik ben snapte ik heus wel dat ze gelijk naar papa wilde. Tuurlijk… Daarna moest ik lachen. Wéér daarna was ik toch een heel klein ietsiepietsie beetje verontwaardigd. Als laatst deed ik net of het allemaal prima was totdat mijn moeder iets zei over hetgeen er was gebeurd en toen vielen er toch een paar tranen uit mijn ooghoek. Jemig zeg. Dat is toch ook niet nodig hoor ik je denken, maar hee! Ik kon er niks aan doen. Ik had die twee blonde krullenkoppen gewoon even heel erg gemist en ze zagen me letterlijk niet staan, ik kreeg niet eens een kus.
Ik heb het ze inmiddels vergeven. Ze zijn nog maar drie. Dus. Ja. Oke.
Onlangs hadden we een feestje. Onze meiden hingen als apen aan Mike zijn nek. In het begin vond ie dat allemaal hartstikke leuk (kijk eens wat een leuke vader ik ben) maar na een half uur begon ie wat moeilijker te kijken. Ik keek terug en terwijl ik hem mijn allerliefste glimlach schonk, leunde ik nog eens lekker achterover en nam ik een slok van mijn glas wijn. Lang leve de vader-dochter band!
Blog by Liesbeth Sterrenburg.
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
