Voordat duidelijk werd dat Mark en ik ouders werden van een jongetje, leek vrijwel iedereen ervan overtuigd te zijn dat er een meisje in mijn buik groeide. Mark zag zichzelf al helemaal als tweede Robert ten Brink, met vijf dochters en een labrador. Ik zag mezelf ook als meisjesmoeder, maar dat kwam vooral voort uit het sterke voorgevoel dat ik had. Ik wist het zeker: wij krijgen een dochter. Bijna iedereen wist het zeker, behalve mijn vader en een of twee vriendinnen. Niets bleek minder waar! Oké, dat hadden we niet verwacht. We waren zeker niet teleurgesteld, maar man. We hebben een week lang iedere dag tegen elkaar gezegd: “Het is gewoon een jongen.” Wat kan je gevoel je dan in de maling nemen, zeg. Dag meisjesmoeder, hallo jongensmoeder! Mark kan nooit meer een echte opvolger worden van Robert ten Brink, maar dat geeft niet. We waren toch niet van plan om vijf kinderen te krijgen. Nu we een zoon hebben, kan ik me niet voorstellen hoe het is om een dochter te hebben en zou ik het ook prima vinden om ooit nog een jongen te krijgen. Niet dat ik een keuze heb natuurlijk en alles is welkom. Maar, wat ik me afvraag: waarom wordt een vrouw gezien als een meisjesmoeder? Omdat ze zelf heel vrouwelijk is of veel aan haar uiterlijk besteedt? En hoe zit dat met het beeld dat men heeft van de typische jongensmoeder? Is dat een tomboy met grasvlekken op haar uit elkaar vallende spijkerbroek of een vrouw die one of the guys is, omdat ze mannelijke humor heeft? Ik vind mezelf wel vrouwelijk, maar tegelijkertijd heb ik behoorlijk grove humor en kan ik me soms gedragen als een halve kerel. Wel met make-up op, want zonder ga ik never nooit de deur uit. En een laagje nagellak op mijn nagels. Oh ja en ik föhn ieder dag mijn haar en ik draag oorbellen en ik houd van tutten en roddelen en thee drinken. Wat maakt me dat, een gemuteerde moeder? Er zijn een paar dingen die ik moet accepteren als moeder van een jongen.. Zoals:
De beginselen van het fenomeen stoeien: Julius kan heel lief spelen en hij is de meeste momenten een rustig kind, maar soms kan dat ineens omslaan. Door de kamer rennen als een kuiken zonder kop (vaak met de ogen dicht), auto’s die door de lucht vliegen, knuffels slaan, mama slaan (mag niet, leer ik af), Duplo-torens in elkaar rammen, schreeuwen tegen de xylofoon, mama uitdagen, wegrennen en opnieuw. Het is allemaal aan de orde van de dag bij ons thuis. Een beetje stoeien doen we al wel samen, maar het echte rollen over het gras en door de modder tijgeren moet nog komen. Yeah.
Thrillseeker in spe. Zoals ik al noemde: Julius rent graag door het huis met zijn ogen dicht. Het gebeurt dan wel eens dat hij ineens tegen het raam bonkt, struikelt over een stuk Duplo, of gestopt wordt door de kinderstoel. De overige kansen grijp ik zelf aan om Juul veilig terug op de bewoonde wereld te krijgen, maar soms zie ik gewoon niet of hij zijn ogen open of dicht heeft. Op de loopauto gaan staan, speelgoed stapelen in de box en daarop gaan staan, de trap opklimmen als ik de deur één milliseconde open heb laten staan. Zijn stoute gegil en een vallend waterbakje van de katten verraden hem dan. Als ik al niet achter hem sta met een vangnet.
In bad. Heel lang in bad. Alles wordt uit de kast gehaald als Juul in bad gaat. Hij showt zijn nieuwste trucs, waarbij hij af en toe een tand door zijn lip valt, hij probeert uit het badje in het grote bad te klimmen, speelgoed wordt over de rand de badkamer in gegooid, inclusief natte washand. Op mama. Dit fijne ritueel aanschouw ik vanaf de badrand, waar ik heerlijk nat zit te worden en in gedachte al bezig ben met het droogmaken van de vloer. En nog een handdoek en nog een handdoek. Een emmertje heeft Juul ook voor in bad, die hij vult met soppig badwater. het liefste kiept hij ‘m dan óf over de rand, óf hij neemt er een paar ferme slokken uit, ieeeh! Zodra het ritueel wat mij betreft ten einde is, volgt er nog een in-de-lucht-spartel-tirade, omdat meneer nog helemaal niet klaar was om uit bad getild te worden.
Safety first (?) Alle hoekjes worden hier thuis keurig afgedekt, de babykamer was ruim van tevoren behangen en klaargemaakt, de box stond al maanden klaar en de kleertjes hingen gewassen in de kast. Wij doen er iedere dag alles aan om Julius een veilige plek te bieden, maar als ik soms naar Julius zelf kijk… Rennen met de ogen dicht, vallen, klimmen en vallen, zich laten vallen in bed en zijn hoofd keihard stoten, zichzelf met speelgoed slaan, proberen stenen en planten te eten, tegen deuren oplopen, de afstap missen en vallen. Het boeit hem vaak niet eens, terwijl wij ons hart vasthouden bij ieder schrammetje. Ik heb nu zoiets van: laat maar gaan, hij doet het zelf. Dat eten van steentjes en plantjes vind ik overigens niet oké, daar steek ik dan ook een stokje voor. Maar voor de rest: het is een jongen en hij speelt wat ruwer. Zolang hij niet huilt, is het goed. Toch? De EHBO-kit staat altijd klaar!
Vlekken: Kots, fruitvlekken, groene grasvlekken, modder, onverklaarbare zwarte vlekken. Ik begrijp soms gewoon echt niet hoe Juul het voor elkaar krijgt, maar een kledingstuk kan hij bijna nooit twee keer aan. Dan zie ik hem over een grasveld hollen en dan denk ik al: niet vallen op je knieën, dat is mijn, eh jouw lievelingsbroekje… De laatste tijd heb ik het meer kunnen accepteren en heb ik zoiets van: fuck it. De kleren die hij nu draagt, kan hij over een tijd nooit meer aan en hij heeft nog zoveel jaren voor de boeg, waarin hij er piekfijn bij kan lopen. Een groene vlek op zijn knie, fruit in de hals van zijn shirt en een half weggeveegde kotsvlek onderaan datzelfde shirt. In die staat halen we Juul waarschijnlijk vandaag van de opvang en ik kan niet zeggen dat het me erg boeit.
Sproeien: Ze zeiden voordat Juul geboren werd al dat we op moesten passen bij het verschonen van de luier. Jongens beginnen vaak te plassen, als je de vieze luier net af hebt en de schone luier omdoet. Juul wachtte vaak nog even totdat we de schone luier ook echt om zijn kontje hadden gedrapeerd, om vervolgens de hele boel onder te plassen. Handen werden niet gespaard, het aankleedkussen moest eraan geloven en de binnen -en buitenkant van de schone luier. Opnieuw dan maar. Ik heb weleens drie luiers weg kunnen gooien. Achter elkaar. Staand plassen in bad doet hij ook graag en dan kijkt hij er heel geniepig bij. Het kan eigenlijk niet, maar omdat hij een jongen is en jongens staand plassen, zie ik het door de vingers. En dat weet hij, de viezerik.
Accepteren en doorgaan, dat is het lot van een jongensmoeder!
-X- Max
