And the walk down worry lane goes on…
Vorige week kochten we in de haast wat verzorgingsproducten voor Julius, voor onder de douche en in bad. Je kent het wel: je staat bij de kassa en wordt gebeld over iets dat je niet mag vergeten. Ik was die beller en Mark moest zorgen dat hij binnen een paar seconden een douchegel en badolie op de lopende band in de supermarkt had gegooid. Hij was namelijk de eerstvolgende in de rij. Scannen op babyproducten, lezen, pakken en afrekenen. De eerste dag ging het prima. We gebruikten de babyolie en het enige dat Julius ervan kreeg, was een zacht huidje. Op dag twee gebruikten we de douchegel en toen leek zijn huid meteen een stuk droger te zijn geworden. Een beetje uitslag in zijn nek, deden alleen nog geen alarmbellen rinkelen, want hoe vaak gebeurt het niet dat je een paar vlekjes of kleine bultjes ziet die binnen een dag weer verdwenen zijn? Het was dinsdagavond en Mark en Julius namen samen een douche. Julius’ gezichtje wordt nooit echt ingezeept, zo ook nu niet. Ik pakte Julius aan toen Mark me riep en toen leek er al iets aan de hand te zijn. Juuls huidje was behoorlijk rood en het leek er zelfs op dat hij wat meer bultjes had dan voor de douche. Het blote lijfje dat voor me lag op de commode zei genoeg: dit is niet goed! Julius’ huid werd roder en roder, dikker en dikker. Al huilend krabde hij constant aan zijn steeds dikker wordende oren, waarna we besloten hem opnieuw af te spoelen in een lauw badje zonder sop, omdat het direct na de douche was opgekomen. Geen succes, de bultjes werden bulten en de vlekjes leken steeds meer op eczeem. Na telefonisch overleg met de spoedpost, was het verstandig dat we meteen naar het ziekenhuis kwamen, dus dat deden we. Daar gingen we, alle drie in onze banksmoking (lees: joggingpak), op weg naar het ziekenhuis. Ik keek steeds achterom in de auto, om te kijken of Julius niet ineens benauwd zou worden.
We konden gelukkig zo doorlopen, waarna er een huisarts en kinderarts naar ons kleine, opgezwollen kuikentje kwamen kijken. We hadden het flesje badschuim meegenomen en wat bleek? Het zat vol met parabenen en andere rotzooi. We hadden er in de haast ook niet naar gekeken, maar als we wisten dat het zo’n effect op Julius zou hebben, hadden we dat natuurlijk wel gedaan. En als we wisten dat het in producten zou worden gestopt, die bestemd zijn voor tere babyhuidjes, dan hadden we de ingrediënten wel drie keer nagelezen. Na enig overleg, kreeg Julius een injectie in zijn beentje, die de allergische reactie tegen zou gaan, want het werd alleen maar erger. Het arme kleintje was aan het protesteren en huilen, maar dat stopte al snel, gelukkig.
Nog een uur aan de monitor om te kijken of zijn zuurstofgehalte niet zou dalen, afwachten of de zwelling af zou nemen en dan mochten we naar huis. Rond een uur of negen ’s avonds werden we naar huis gestuurd, met een kind dat doodmoe was, maar wel met minder vlekken en bulten. Het was zoals ‘vroeger’, want Julius moest weer bij ons op de kamer slapen, voor als de allergische reactie nog een naschok zou krijgen en hij het ineens benauwd zou krijgen. Dat was gelukkig niet het geval. De volgende ochtend om kwart over negen werd Julius weer wakker, met een rustig huidje en oortjes die niet meer op kroepoekjes leken.
Let er bij het kopen van babyverzorgingsproducten op dat de volgende ingrediënten er niet in zitten: alle vormen van parabenen, aanduidingen van parahydroxybenzoezuuresters, Nipagin, Nipasol, E214, E216 en E218. Hoe vaker je baby een allergische reactie krijgt, hoe heftiger deze reacties zullen worden. Haastige spoed is zelden goed, dat blijkt maar weer.
-X- Max
