“Daaag Blooblyn, daaag Blooblyn!”, vol overgave zwaait Owen met zijn rechterhandje vanuit zijn autostoel naar buiten. Vandaag maken we de grote oversteek naar Londen. De afgelopen weken stonden daarom in het teken van legio ‘laatstes’: laatste koffiedate, laatste vriendinnenavond, laatste date night, laatste toerist-in-eigen-stad-moment, laatste hardlooprondje, laatste speeltuinbezoek, laatste yogales. En nu onze laatste taxirit door Brooklyn naar JFK.
Voor Owen is het een grappig, lastig uit te spreken woord waarvan hij geen idee heeft wat het betekent. Voor mij betekent Brooklyn verschrikkelijk veel. Ons thuis tijdens ons New Yorkse avontuur. Waar ik een test met ‘pregnant’ in het schermpje aan Nick cadeau gaf. Waar mijn buik boller werd en ik ons jongetje voelde groeien. Waar ik herstelde van een pittige keizersnede en worstelde met borstvoeding. Waar ik die heftige bevalling een plekje gaf en het borstvoedinggeklooi uitvogelde. Waar ik mijn mama-zijn inkleurde, antwoord vond op opvoedvragen en geruststellingen kreeg voor moederlijke twijfels. Waar Owen leerde kruipen, lopen, glijden, schommelen, klimmen, praten. Waar ik een vriendschap voor het leven sloot. Waar ik kon bouwen op en leerde van andere moeders. Waar ik nog verliefder werd op de liefde van mijn leven. Waar ik de papa in Nick leerde kennen. Waar ik thuiskwam na vakanties. Waar ik wegreed naar mijn nieuwe avontuur in Londen.
Hij heeft geen benul van de tranen die ik voel opwellen
In de vliegtuigstoel houd ik mijn kleine Amerikaan stevig tegen me aan. Hij heeft geen benul van de tranen die ik voel opwellen. Zijn wereld is op dit moment Peppa Big en speelt zich af in het videoschermpje voor zijn neus. De blazende motoren drukken ons in de stoel. We denderen over de startbaan en laten met een razende vaart ons New York achter. Het toestel trekt op. We zijn los van de grond en vliegen weg van de afgelopen drie jaar. Nick pakt mijn hand stevig vast. De tranen rollen over mijn wangen. Dag Brooklyn, dag New York, ik weet niet wanneer ik je weer zie. En als ik dan door je straten loop ben je niet meer mijn thuis, maar ik jouw toerist. Ontzettend veel dank voor alles wat je me gaf. Ik ga je missen. Gelukkig heb ik je herinneringen. De lat ligt hoog voor Londen.
LEES OOK VAN EVELIEN;
