Ik heb goede herinneringen aan de Openbare Bibliotheek. Iedere week, of iniedergeval regelmatig, ging ik met mijn vader op zaterdag naar de bieb om nieuwe boeken te lenen. Ik kon daar uren dwalen, boeken bekijken, erin neuzen. Ik vind het een mooi principe; gratis boeken voor iedereen. Daarom kon ik niet wachten tot Bobbi een beetje interesse in boeken kreeg. Bij ons in de buurt was er rond diezelfde periode een nieuwe bibliotheek gebouwd in de Hallen, dus dit leek mij een perfect tijdstip om een biebpas te regelen voor Bobbi.
Opgetogen stapte we dan ook voor het eerst de bieb in. We liepen naar de peuterhoek waar Bobbi enthousiast alle boeken van de plank gooide. Bobbi mocht drie boeken uitzoeken maar wilde er tien. Na –wat uren leek te duren- waren er drie boeken uitgezocht. Leuk! Naar huis en lekker lezen. Van de drie boeken bleek er toch maar één interessant. Dat boek moest iedere avond worden voorgelezen. Op een gegeven moment kende Bobbi het boek zelfs uit haar hoofd en maakte ze alle zinnen af… Het boek mocht maar twee keer verlengd worden dus toen het echt terug moest was het een week lang tranen met tuiten iedere avond omdat haar lievelingsboek er niet meer was…
We hadden inmiddels een paar nieuwe boeken en we gingen met vakantie dus leek het mij handig die boeken mee te nemen. Iets nieuws werkt altijd goed qua vermaak. We kwamen terug van vakantie zonder 2 van de 3 boeken?! Eentje op het strand vergeten en de andere op de hotelkamer. Niet handig als het niet je eigen boeken zijn. Bobbi weer huilen omdat haar boeken weg waren en ik omdat ik nieuwe moest betalen bij de bieb. Ook was ik standaard iedere keer te laat met de boeken terug brengen. Dan had ik in mijn agenda gezet wanneer ze terug moeste, maar kwam ik daar was de bieb dicht of kwam het niet uit waardooor ik altijd weken later en met boetes de boeken terug bracht. En geloof het of niet, maar – we waren niet eens met vakantie- raakte ik weer een boek kwijt. En… de biebpas zelf. Dat laatste vind ik heerlijk rustig.
