Ik heb voor Bobbi een zandbak gekocht. Zo’n ouderwetse blauwe schelp. Die mijn buurmeisje vroeger ook had en waar ik zo jaloers op was. Tien euro bij de Blokker. Topding! De reden is niet nostalgie. Soms koop ik iets uit nostalgie. Deze keer niet. De reden is… mijn hekel aan openbare zandbakken.
Nee niet omdat ze vies zijn. Wij hebben om de hoek een hele schone. Iets verder op een nog betere, een zandbak met een hek er om heen. Ook heel schoon. Als ik met Bobbi ben wil ze graag naar de zandbak. Dus wij gaan. Ik denk, top even een moment voor mijzelf en nestel mij op het bankje in de zon. Even mijn email checken. Instagram checken. Soms pak ik er een tijdschrift bij. Me time kan je wel zeggen. Want wanneer heb je nou nog tijd om fatsoenlijk een tijdschrift te lezen? Nou nu dus. Bij de zandbak. In de zon. Lekker rustig ook, door dat hek erom heen.
Maar dan komt er een andere moeder met kind aan. Ik duik dieper in mijn tijdschrift want ik voel de bui al hangen. ‘Goedemorgen’ klinkt het. Ik mompel wat en lees verder. De moeder gaat ook IN de zandbak zitten… en heeft alleen maar oog voor haar kind. “Isa ga je een mooi zandkasteel maken. Isa wil je deze grote emmer. Isa geen zand eten. Isa die schep is van dat andere kindje”. Nu moet ook Bobbi er aan geloven. “Hoe heet jij?”. “Bobbi”, zegt Bobbi want zo heet ze. “Hoe oud ben jij?” Bobbi zegt niks. “Hoe oud is zij?” vraagt ze dan aan mij. Ik doe alsof ik het niet hoor. Helaas vraagt ze het nog een keer.
Dat is dus het begin van het einde, daarna houd ze niet meer op met praten. Na tien keer deze situatie te hebben mee gemaakt was de maat bij mij vol. Nu hebben we dus een blauwe schelp. En wil Bobbi naar buiten. Nee niet naar de zandbak. Dat is niet meer leuk. Naar de glijbaan.
Haha! Hilarische blog; zit met een grote glimlach achter mijn scherm!
hahah leuk om te horen!!!