Onze eerste Halloween in New York
Het was een andere stad waarin Nick en ik twee jaar geleden leefden. Het New York van ‘alles kan, elk moment’. In dat Manhattan liepen we op een vrijdagavond Phil tegen het lijf: een via-via vriend en vrijgevig rijkeluiskind. Na meerdere G&T’s in de West Village loodste hij ons langs de lange wachtrij van Cielo Club in het Meatpacking District zo de VIP Lounge in. Onze uitvalsbasis tot in de vroege uurtjes. De volgende ochtend schoof ik met Nick voor een brak ontbijt aan bij onze lievelingsspot Iris Café en bestelden we de huisspecialiteit chilaquiles met een extra side of bacon en wat Bloody Mary’s om de kater te fixen. Ik staarde met mijn houterige kop uit het raam en zag aan de overkant van de straat een roze konijn van ongeveer 1,90 meter staan. In zijn armen hield hij een superschattige wortel. Een trotse papa met zijn pasgeboren dochtertje, klaar voor Amerika’s jaarlijkse verkleedfeest. Ondertussen kwam een appje van Phil binnen: ‘My parents are throwing a big Halloween party at their house in New Jersey. Please come. I’ll send a car to pick you up.’ Die avond vierden we in een mega mansion in het Aerdenhout van New Jersey – Livingston – op een feest met zeker tweehonderd gasten waar bediening af en aan liep met dienbladen vol champagne en cocktails. Phil, veranderd in jaren 70 Elvis, gaf ons een uitgebreide rondleiding door de villa. Alsof we een cameraploeg van MTV’s Cribs waren. Af en toe krijgen we nog een schim van ons zorgeloze New York mee als we de oppas een avondje vragen. Maar veel meer lijkt ons leven nu op dat van het roze konijn.
Het straatbeeld wordt spookachtig met huizen onder spinraggen en skeletten voor het raam
Inschattingsfout
Een voorproefje van wat gaat komen zie je in september als bewoners een nieuw seizoen inluiden en prachtige pompoenen plaatsen op de trappen van hun karakteristieke brownstones (denk Carrie Bradshaw-huis). Het is herfst in New York maar de dagen zijn nog warm: mijn geliefde Indian Summer. Met oktober komt geleidelijk de kou. Grimmige grimassen worden in de pompoenen gekerfd. Een spookachtig straatbeeld doemt op. Spinraggen bedekken de huizen waar skeletten voor het raam hangen, grafstenen in de tuin prijken en geestverschijningen aan boomtakken bungelen. Zo wordt wekenlang de spanning opgebouwd tot het grote trick or treat-moment eindelijk daar is.
Tijd voor het hele gezin om verkleed te gaan. We maakten een grote inschattingsfout vorig jaar toen we dachten dat Owens pompoenkostuum voldoende zou zijn. Met enige schaamte duwden we in ons gewone kloffie de kinderwagen voort terwijl de ene na de andere volledig uitgedoste familie passeerde. Onze pompoen maakte weinig verschil want die was nauwelijks zichtbaar in zijn wagenbak. ‘Dit jaar doen we mee’, zei ik een paar weken geleden tegen Nick. Die knikte instemmend maar weinig overtuigd. Toegegeven, zo vastberaden was ikzelf ook niet. Verkleden komt bij mij nooit echt uit de verf: ik ben niet creatief genoeg om iets indrukwekkends in elkaar te flansen en vind het zonde om bakken met geld aan outfits uit te geven. Om het dit jaar een kans van slagen te geven vroeg ik buurtouders in een lokale Facebook-groep ideeën te delen voor family Halloween costumes.
Met ieder kiekje overtuigden ze me er steeds meer van dat het hartstikke leuk is dit te doen
Blood & Bones
Batman, Robin en de Joker; de cast van Wizard of Oz; Han Solo en een Ewok; het Vrijheidsbeeld, de Staten Island Ferry en een New Yorkse toerist: enthousiast stuurde de buurt hun foto’s van voorgaande jaren. Met ieder kiekje overtuigden ze me er steeds meer van dat het hartstikke leuk is om dit als gezin te doen. Dus begon ik die avond gedreven rond te neuzen op Halloweencostumes.com. Na enig speurwerk klikte ik voldaan op ‘Order now’. In mijn digitale winkelmand zaten voldoende items om als een echte Amerikaanse Halloween-familie voor de dag te komen en dat voor $50. Hoe kun je ‘The Day of the Dead’ nu beter vieren dan met skeletten? Dus bestelde ik voor Owen een skeleton costume, voor mezelf een bijpassende panty en gala handschoenen en voor de man des huizes een matchende stropdas. Mijn zwarte cocktailjurkje kon weer eens uit de kast en Nick kon het witte pak met bloedspetters dat hij twee jaar geleden voor Phils feestje had aangeschaft een tweede Halloween geven. ‘Ons thema is Blood & Bones’, legde ik vrolijk aan hem uit. Hij was helemaal om.
Incompleet
Er is één straat die alle andere overtreft bij ons in Brooklyn: Garden Place. Geen huis blijft onversierd en het is de plek waar iedereen naartoe gaat voor trick or treat. Dus wij ook. Althans, dat was het plan. Halloween viel dit jaar op een werkdag. We hadden een onrustige nacht gehad omdat Owen verkouden was en ik kwam afgepeigerd thuis na twee intensieve afspraken. Nick had ‘panicky clients’ die gesust moesten worden en zou laat zijn. Ik keek naar het snottebelletje dat geconcentreerd zijn blokjes aan het stapelen was. Hoe verleidelijk om het hele gebeuren af te blazen?
Maar onderweg van de metro naar huis had ik een paar verklede gezinnetjes gezien. Zij hadden het Sint-Maarten en Sinterklaas in mijn hoofd gemaakt. Op 11 november en op Pakjesavond hangt er voor mijn gevoel altijd iets in de lucht. Ik krijg er kriebels van in mijn buik van en ik voel me weer even kind. Deze nostalgie haalde me over de drempel. Ik hees mezelf in mijn jurkje en veranderde Owen in een skeletje dat te schattig was om eng te zijn. Als Bones zonder Blood stapten we de deur uit en gingen we op in de feestvierende menigte. Niet te onderscheiden van de Amerikanen en heel Halloween, maar helaas incompleet. Volgend jaar wil ik mijn eigen roze konijn erbij.
LEES OOK VAN EVELIEN: MIJLPAAL
