“Wat is er? Heb je pijn? Kusje erop en klaar”.
Tot ongeveer een jaartje geleden kon ik een kus geven op de duim van Noortje terwijl ze haar teentje had gestoten. Even dat aandachtsmomentje en weg was ze weer. Af en toe gebeurt dat nog wel maar dan heeft het meer te maken met zeuren. Meiden zeuren. Ik weet niet hoe dat met die van jullie zit, maar die van mij kunnen dat heel goed. Dan krijg ik voor de vierde keer in vijftien minuten een “mamaaaaa Annabel heeft mijn sok uitgetrekt” en dan roep ik iets van oowowowowowow waar is die gekke zus van jou en vervolgens pak ik Noortje bij kop en kont en hang ik d’r ondersteboven. Het is dan lachen gieren brullen. Vervolgens rent ze weer naar Annabel om verder te spelen. Samen. Zonder ruzie.
Afleiden en de focus verleggen. Het werkt prima. Maar ik moet zeggen dat ik wel écht naar mijn kinderen luister. In het moment kan ik redelijk inschatten wat de status is. Is het een piep-zeik-zeur moment dan hang ik ze op hun kop. Is de toon anders dan ga ik door m’n knieën en maak ik stevig oogcontact.
Laatst was dat het geval. Ons Annabelletje was geschrokken doordat ze door iemand was opgetild. Hij wilde haar troosten toen ze was gevallen. Eenmaal thuis was ze meer onder de indruk van het feit dat ze was opgetild en dat niet wilde. Je moet zaken zeker niet groter maken dan ze zijn, en er soms totaal geen aandacht meer aan schenken. Dat snap ik. Maar het hele weekend begon ze er over. Over dat ze dat niet leuk had gevonden. Nou, dat kan. Dat is haar goed recht. Ook al is ze nog maar vier jaar. Dus hebben we haar serieus genomen en op hele normale toon gezegd dat we dan aan Johan gaan vertellen dat Annabel dat niet zo leuk vond. En dat Johan haar dan niet meer zal optillen.
Zo gezegd zo gedaan. Annabel blij, ik blij en Johan blij. Iemand recht in de ogen aankijken en eerlijk vertellen wat je wel of niet prettig vindt was de eenvoudige oplossing. Ik moet toegeven dat er wel een twijfel lag bij mij om het aan te kaarten omdat zo’n muppie nog maar vier jaar is. Maar ik ben blij dat we het zo hebben aangepakt. ‘Samen praten’ noemen we dat hier thuis. Dat leer ik onze meiden. En dit grote mama-meisje heeft er ook van geleerd!
Blog by Liesbeth Sterrenburg: Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 4 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
