Trampoline springen is toch een sport? Serieus. Hoe doen die professionals dat? Ik weet niet of er moeders tussen zitten. Dat kan bijna niet. Toch? Wij hebben sinds kort zo’n ding in de tuin en af en toe waag ik mij erop. Ik vind het best leuk. Beetje springen op een trampoline, gek doen met die meiden. Maar… bij de derde sprong gaat het fout.
Niet fout in de zin van fout, maar meer dat het bij deze sprong al een stuk minder enthousiast gaat dan bij de eerste. Sprong nummer vier hobbel ik nog een beetje na. Bij vijf sta ik weer naast de trampoline. Ik kan het echt niet. De meisjes springen, rollen, hupsen en hossen erop los. Of ik ook mee kom doen. “Nee even niet. Mama haar sluitspieren kunnen het niet aan.” Ik mompelde het een beetje in mezelf en liep naar binnen.
Het is een zonnige dag dus wij dartelen de hele middag in en om de tuin. Een uurtje later krijg ik weer het aanbod van mijn dochters om even mee te springen. Oke. Vooruit, daar gaan we nog een keer. Met z’n drieën lachen we wat af en zo ongeveer tegelijk roepen we “ik moet plassen”!
Wat volgt is een wedstrijdje wie het eerste bij de wc is. Ik win. Gelukkig. Want o my.. ik kan het echt niet langer ophouden. Mijn hoofd wil het wel, maar die spieren doen wat anders. Terwijl ik op de wc zit te plassen hoor ik Noortje tegen een buurtman zeggen “Mijn mama moet plassen. Neeeee Noortje. Mama’s sluitspieren moeten even plassen”. Bedankt Annabel. Is dat ook weer opgehelderd voor onze buurtman.
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3.5 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
Photo credits: A girls right to dream
