Liesbeth Sterrenburg is onze nieuwste blogger. Zij is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze meiden. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus! En dat gaat zij vanaf nu voor CITYMOM doen! Vandaag haar eerste blog.
Sinds 1 december 2014 wonen Mike, ik, Noortje en Annabel in een lekker huis van 135m2. Af en toe noem ik het ons paleis. Hiervóór woonden we namelijk in een appartement van 55m2. Op 1 hoog. Met z’n vieren. Een woonkamer met één slaapkamer. Je begrijpt… wij waren ongelooflijk heel erg enorm super blij toen we hoorden dat het was verkocht. Ons huis van 55m2 is officieel verleden tijd. We hebben er een mooie tijd gehad maar het was genoeg. Deze mama kon niet meer functioneren in onze “caravan” zoals ons huis wel eens werd genoemd. Was een tijd lang een zeer grappige opmerking, maar op het laatst kon ik wel janken! Mede omdat ik niet vrijwillig thuis zat, mijn baan net was kwijtgeraakt en fulltime moeder was van onze tweeling van 1 jaar.
Onderstaand verhaal schreef ik een aantal weken voordat we wisten dat ons appartement was verkocht.
Het is weer zover. Ik heb de balen van ons kleine huis. Altijd maar die paar vierkante meters waarop ik me kan bewegen. Praat ik te hard, dan worden onze kindjes wakker. Lach ik te hard, dan ook. Een telefoongesprek voer ik buiten op het balkon. Ook als het heel koud is. Laatst stond ik ’s avonds op hetzelfde balkon mijn cakebeslag te mixen. Dat is toch te erg? Soms word ik er helemaal gestoord van. Altijd als ik me irriteer aan onze kleine leefruimte voel ik behoefte naar iets wat niet kan. Dan wil ik gewoon even lekker zeuren. Tegen mezelf. Of tegen Mike. Doordat ons huis zó klein is, ga ik zeuren over allerlei andere dingen. Over waar ik woon. Dat ik mijn vriendinnen te weinig zie. Dat ik vaker even.. gewoon even…. ja weet ik veel… ik weet het eigenlijk ook niet. Dan benauwd het me. De combinatie fulltime moeder zijn van twee dreumessen en wonen op 55m2. Wat ik wél zeker weet is dat ik over tien jaar heel hard lach om de situatie waar wij als gezin nu in zitten. De tijd van slapen in de woonkamer. Elke avond het gesleep met onze matrassen naar de woonkamer. De tijd van al die spullen waar ik regelmatig over struikel en waar ik mijn grote teen aan stoot. De tijd dat luiers, doekjes, ballen, blokken, tenten, kleding, loopwagentjes, voeding, serviesgoed, schone was, vuile was (ja sorry), slabben, winterjassen, zomerjassen, potten, pannen, boeken, fruit, rompers, puzzels en knuffelbeesten allemaal op 55m2 door elkaar heen liggen. We hebben er mooie foto’s van. Man o man wat is het hier soms een ongelooflijke bende in huis! Maar… wat als een paal boven water staat, is dat we over tien jaar ook kunnen zeggen dat dit de tijd was waarin we (ondanks mama’s rare buien) heel erg gelukkig waren. Want tussen alle rommel en rotzooi op die 55m2, wiebelden de hele tijd twee lieve kleine meisjes en heel veel familie en vrienden. Mijn vader zei eens “Het aantal vierkante meters zegt niets over de ruimte die mensen voelen als ze bij jullie zijn”. En zo is het maar net!
Blog by Liesbeth Sterrenburg.
