In oktober 2015 verhuisde Evelien met haar Engelsman van Amsterdam naar New York. Een jaar later werd ze mama van Owen. Hoe het voor haar is om moeder te zijn in ‘the greatest city on earth’ lees je maandelijks via CITYMOM. Meer lezen van Evelien? Neem een kijkje op haar blog Concrete Impressions.
Het kind is eruit, ik ben al 8 maanden niet meer zwanger, maar laat ik voor mijn eerste CITYMOM-bijdrage bij het begin beginnen. Vlak voordat ons New Yorkse avontuur eind 2015 losbarstte waren we gestart met Project Baby. De Baby die dit Project opleverde gaf me gelukkig wel nog 4 maanden de tijd om alle cocktails van Manhattan te proeven en te dansen tot het ochtendgloren: eind januari 2016 was ik zwanger. Een bonus van zwanger zijn in New York: ze weten hier goed wat non-alcoholische cocktails zijn en dus is het voor spek-en-bonen drinken tijdens je zwangerschap prima uit te houden. Naast liefde en aandacht gaan de heerlijkste siropen en kruiden in de shaker en krijg je een customized alcoholvrij mixje voorgeschoteld dat dusdanig veel weg heeft van de alcoholrijke aanverwant dat je af en toe je man moet laten testen of hij echt geen alcohol proeft.
Verloskundigen zijn toch best wel een Nederlands dingetje
Ooh-bie-djie-waai-en
‘Pregnant’ stond er dus in het testschermpje begin 2016. In Amsterdam was ik hoogstwaarschijnlijk naar dezelfde verloskundigenpraktijk gegaan als waar mijn schoonzusje destijds voor koos, want die was goed en zat bij ons om de hoek, maar wat moest ik eigenlijk hier? Verloskundigen zijn toch best wel een Nederlands dingetje, zo bleek. Ze hebben hier wel midwives, maar er is maar een kleine groep met een bekwame opleiding. Dit zijn de Certified Nurse Midwives, maar dan heb je ook de Certified Professional Midwives die helemaal niet zo professional zijn als je het mij vraagt want ze verkrijgen hun diploma al na een thuiscursusje. Ik koos, zoals 90 procent van de vrouwen hier, voor een ooh-bie-djie-waai-en, oftewel een OB/GYN, wat staat voor Obstetrician & Gynecologist.
Test 1,2,3,..
Met het eerste bezoek aan de OB/GYN kun je gelijk beginnen aan je baby’s eerste fotoalbum. Ze zijn nogal fan van echo’s: na elke afspraak verliet ik de praktijk met een hele rits afdrukken van mijn baarmoeder met ons zwemmende foetusje erin. De echo’s waren zeker niet de enige tests die gedaan werden. Met 13 weken wisten wij al dat er een jongetje in mijn buik groeide omdat ze mijn bloed hadden afgenomen waarin ze zijn DNA konden aflezen voor de zogeheten Panorama. Het testje dat wij in Nederland als de veelbesproken NIPT kennen. Hier zat hij standaard in het aanbod van onze gynaecoloog naast de nuchal translucency, oftewel de nekplooimeting. Zo ook de genetische scan waarbij ik werd gecontroleerd op 500 ziektes. Lichtelijk overdreven maar het buisje bloed lag al in het lab voordat ik het doorhad – tja het was geloof ik ietwat overweldigend voor het eerst zwanger in een vreemd land! Ach, dat er he-le-maal niets werd gevonden in mijn bloed was ook wel weer geruststellend.
Claims, claims, claims
Een echootje hier, een testje daar, zo verzekert de gynaecoloog jou van de gezondheid van je baby en zichzelf van een mooi salaris. Voor mijn zwangerschap en de bevalling kwam in totaal $102.000 aan claims binnen. Nee, hier staat geen nulletje te veel. Een typisch Amerikaanse ‘Oh. My. God’ is wel even op zijn plaats. Gelukkig werd claim na claim vergoed door onze zorgverzekering. Ze doen dat natuurlijk niet uit liefde, want daar staat dan ook een premie van $454 per maand tegenover. Gooi er maar weer een ‘Oh. My. God.’ in. Dankzij Obama is het sinds 2014 verplicht dat elke zorgverzekeraar zwangerschaps- en bevallingskosten vergoed, maar de mate waarin verschilt nog. Scans en testjes weigeren dus (dat kan) als je minder goed verzekerd bent, anders ben je behoorlijk de Sjaak.
Epidurals en C-sections
Het zijn niet alleen de kosten rondom zwangerschap en bevallingen die aanzienlijk hoger zijn in de Verenigde Staten. Ook wat betreft de geboortestatistieken zitten we op ons kleine, platte stukje aardbodem ver onder Amerikaans peil. In de VS bevalt 33% van de vrouwen middels een keizersnede, in Nederland is dat slechts 15%. Hier kiest drie op de vijf dames voor pijnbestrijding, waarvan in de meeste gevallen de ruggenprik, oftewel de epidural. Hollandse vrouwen bevallen in 80% van de gevallen zonder enkele vorm van pijnbestrijding. Dat zoveel meer vrouwen hier voor pijnbestrijding kiezen en dat keizersneden vaker voorkomen heeft alles te maken met de medicalisering rondom geboortes. In Nederland is de tendens volgens mij een beetje dat vrouwen alleen voor pijnbestrijding kiezen als die weeën ondraaglijk worden. De meeste van mijn Amerikaanse vriendinnen hadden van tevoren al besloten dat ze voor de epidural gingen, dat is hier eerder regel dan uitzondering.
Daarnaast hebben verloskundigen in Nederland een meer afwachtende houding bij de bevalling dan de sterk monitorende gynaecologen hier. Mijn gynaecoloog wilde mij al na 12 uur inleiden toen mijn vliezen waren gebroken maar mijn weeën uitbleven. In Nederland wachten ze in principe 24 uur als het goed gaat met jou en je kindje.
Een ander voorbeeld: ben je in Amerika overtijd (serotien) dan leiden ze na 6 dagen in, soms zijn ze in overleg bereid tot 10 dagen te wachten. In Nederland wachten ze tot 14 dagen na je uitgerekende datum (42 weken zwangerschap). Sterker nog, bij mijn vriendin Leonie gingen ze akkoord om met 42 weken niet in te leiden onder de voorwaarde dat zij om de dag naar het ziekenhuis ging voor controle. Zij beviel uiteindelijk van haar zoon na 42 weken en 3 dagen zwangerschap. Ik denk dat de OB/GYN’s hier gillend gek zouden worden! Mijn wens vooraf was om het the Dutch way te doen als het mogelijk was: een natuurlijke bevalling zonder pijnbestrijding. Ik ging uiteindelijk full American met mijn induction (inleiding), epidural en C-section. Laten we het maar een staaltje perfecte integratie noemen.
Adem in, adem uit
Amerika blijft een land van extremen. Lijnrecht tegenover de klinische gynaecologen die ruggenprikken uitdelen bij de vleet vind je dan ook de booming business van doulas en hypnobirthing coaches voor wie the natural way in veel gevallen the only way is. Een doula is een bevallingscoach die je vanaf de eerste wee tot na de geboorte adviseert en ondersteunt. Voor een beetje ervaren doula leg je in Manhattan zo’n $800 tot $1200 neer. Bij hypnobirthing leer je allerlei ademhalings- en ontspanningstechnieken die je kunnen helpen de pijn het hoofd te bieden op het moment suprême. Misschien wel bij gebrek aan een nuchtere pufcoach die me met raad en daad bij zou staan (dat is een beetje mijn beeld van een Hollandse verloskundige), besloot ik met mijn man een cursus hypnobirthing te doen. Dat was $397 in de prullenbak. De cursus werd geleid door Mrs. Zweveriger-dan-Zweverig die niet alleen een onbekwame docent was maar ook dingen uitkraamde als: ‘If you haven’t chosen a baby name yet, it’s because you’re not listening to your baby. He or she already knows their name and will tell you, if you just tune in and listen’. Ik geloof dat een no-nonsense Nederlandse en een zeer cynische Engelsman niet haar beste publiek waren. Adem in, adem uit hadden we vooral nodig om haar onzin te tolereren.
‘Be open to every scenario’
Begrijp me niet verkeerd, ik kan me heel goed voorstellen dat hypnobirthing een zeer waardevolle voorbereiding is voor veel vrouwen. Controle over je ademhaling en ontspanning maken het verschil. Maar het werkte voor mij beter om daar mijn eigen manier in te vinden. En daar kwam ik heel ver mee. Totdat de weeënstorm van de inleiding me na 6 uur toch iets teveel van het goede werd. Een ruggenprik was mijn redding: het heeft me door de volgende 10 uur heen geholpen. Dat al mijn inspanningen uiteindelijk in een keizersnede eindigden lag niet aan de sneller ingrijpende Amerikaanse artsen: Owens hoofd bleek simpelweg te groot. Ook in Nederland had ik op de operatietafel geëindigd. Daarom denk ik dat het beste advies voor mijn bevalling van mijn Engelse schoonzusje kwam die zei: ‘Be open to every scenario.’ Het schijnt dat veel vrouwen het als een falen voelen als ze voor pijnbestrijding kiezen of als ze geen natuurlijke bevalling hebben. Het is fantastisch als je het zonder kunt doen en als er geen medisch ingrijpen noodzakelijk is, maar uiteindelijk draait het maar om één ding: de gezondheid van je kindje.
Wat betreft vaderschapsverlof hebben we nog wel wat van Amerika te leren
Babyhotelletje aan Central Park
Dankzij de artsen kwamen Owen en ik er slechts met de schrik vanaf. De eerste drie dagen van zijn leven bracht hij met zijn papa en mama door in Mount Sinai Hospital aan de Upper East Side van Manhattan. Een private room met uitzicht op Central Park: het donzige geluksbrengertje van 3941 gram had het goed voor elkaar. Kraamzorg kennen ze hier niet. Na je bevalling blijf je tenminste 2 nachten in het ziekenhuis, 3 bij een keizersnede. De zorg en een semi-private room worden, als je een goede verzekering hebt, vergoed. Het ziekenhuis wordt een prijzig hotelletje als je voor een eigen kamer kiest met overnachtingen tussen de $550 en $1260 per nacht (dit verschilt per ziekenhuis). Een dure maar voor ons goede keuze. Na een lichtelijk traumatische ervaring waren wij ontzettend blij dat Nick bij ons kon overnachten, het enige babygehuil in de kamer van Owen kwam en we niet dagelijks tussen 9 tot 21 uur werden lastiggevallen door families van vreemden. Van de lieve verpleegsters en borstvoedingsconsulenten kregen we die eerste paar dagen de start en basiskennis mee die we nodig hadden om bij thuiskomst enigszins het idee te hebben hoe we dat hoopje liefde in leven moesten houden. Daar zaten we dan thuis op de bank met het mooiste jongetje van de wereld in onze armen en nog 4 weken samen wennen in het verschiet dankzij Nick zijn werkgever. Want de schamele 2 dagen vaderschapsverlof is ook een Nederlands dingetje: daar hebben we nog wel wat van Amerika te leren!
Meer lezen van Evelien? Neem een kijkje op haar blog Concrete Impressions.
GEEN ARTIKEL MISSEN? Like CITYMOM op Facebook of op Instagram!
