Wat heb ik gelachen vanmiddag bij de tandarts. Samen met de assistent, de tandarts himself én een grijnzende Annabel. Mijn dochters zijn fervente bezoekers van de tandarts. M’n eigen angsten en onzekerheden voor het eerste bezoek blijken totaal overbodig. Al van kleins af aan liggen ze relaxed op die stoel. Ooit jankte exemplaar 1 omdat exemplaar 2 een gaatje mocht laten boren. Nummer 1 was kwaad omdat ze dat ook zo graag wilde. Dus. Maar terug naar van de week.
Annabel en ik togen samen naar de tandarts. Er moet een gaatje worden gevuld. We gaan gelijk na de turnles. Wat betekent 15.30u klaar. Omkleden, daar tandenpoetsen, hup op de fiets en om 16.00u ligt deze stoero op de tandartsstoel. Zo heb ik het gepland.
Je weet wellicht wel hoe het gaat na een sportles. Heerlijke stampvolle kleedkamers, blije én vermoeide meisjes, moeders met kinderwagens met soms huilende kindjes daarin. Allerliefst natuurlijk die kleine koediekoedies, alleen niet als er enige haast geboden is en blijkt dat er is getrakteerd. “Is er getrakteerd??? Neeeee niet vandaag, denk ik. Annabel moet d’r tandenpoetsen en off we go! Ik glimlach als ik haar zie en zeg “wauw lekker”.
Vijf minuten met zakjes skittles, “Ik wil oooook, waarom pas naaaaa de tandarts” en ‘Ik wil nuuuuu snoep” volgen. Ik zucht. Ik snap het. Ik voel zweet onder m’n oksels. Ik trek m’n winterjas toch maar even uit. Ik zie m’n ene kind tien skittles in d’r mond gieten. Ik zie m’n andere schatje huilen omdat zij ook tien skittles wilt eten. Tien minuten later zitten we op de fiets. Ene kind mee naar een vriendinnetje, de andere bij me achterop de fiets. Haar tranen zijn inmiddels gedroogd en ik beloof haar dat ze straks het hele zakje op mag eten. Al fietsend hoor ik de hele tijd het geritsel van het zakje skittles. Het brándt in haar jaszak.
Om 16.00u ploft Annabel op de tandartsstoel. Stofzuiger, sproeier, watje in de mond. Nog iets verder open. Ja doe maar weer dicht. Spoelen, slikken. Ze verblikt of verbloost niet. Na tien minuten springt ze uit de stoel. De tandarts vertelt dat ze gelijk weer mag eten. Maar die beste man weet natuurlijk niets van de snoepjes. Terwijl we nog middenin de behandelkamer staan geeft mijn zesjarige me een steelse blik, haar ogen worden groot als schoteltjes en ik zie haar hand richting jaszak gaan. Met twee tellen vist ze het snoepzakje eruit en ze propt húp… zo een hand vol snoepjes naar binnen!
Zie je het voor je? Staan we daar, nog vers in de behandelkamer. Nét drie seconden van die stoel af. We worden uitgezwaaid met de woorden “als je snoept, dan maar beter tien tegelijk”. En of ze dat deed!
LEES OOK:
