Een van de (GROTE) voordelen van eigen baas zijn is dat je niet op een bepaald tijdstip op een kantoor hoeft te zijn. s’morgens hoef je je niet te haasten. Je hoeft niet in een file te staan. Je bent niet gestrest – want bijna te laat – en dus chagrijnig bent. Nee als ZZP’er start je de dag wanneer jij dat wilt. Je hoeft geen wekker te zetten.
Het grootste goed wat er bestaat!
Dus tot kort geleden zette ik geen wekker. Mijn kinderen houden – net als ik – van slapen dus die worden rond kwart voor acht wakker en dat is mijn natuurlijke wekker. Een goede tijd waar iedereen het mee eens was. We rekten ons nog eens uit, knuffelde lekker in bed, ontbeten vaak ook in bed, namen een bad en rond 9 uur kwam oma oppassen, of bracht ik ze naar de crèche. Daar was ik dan vaak 9.10 waardoor ik om 9.30 achter mijn bureau zat om de werkdag te beginnen. Heel ontspannen, geen gedoe, geen stress, geen ruzie.
Het leven was goed. WAS goed.
Tot de dag dat Bobbi 4 werd en ze naar school moest. Om 8.30 moet ze in de klas zijn. Wat betekend 8.15 weg fietsen om optijd te zijn. 8.15 wegfietsen!!?? Toen lag ik altijd nog in bed ja, of op zijn minst stond ik onder de douche. Voor die tijd had ik iniedergeval nog nooit iets in mijn buik gehad. Ik ben niet ondernemer geworden om weer ergens te MOETEN zijn op een bepaald tijdstip. Oh oh oh wat ben ik hier chagrijnig van. Iedere ochtend weer.
I AM NOT A MORNING PERSON. En nu MOET ik die wekker zetten om 07.00.
OK moeders met kleine kinderen denken misschien, wat is dit voor een ‘1st world problem’, mijn kind wordt om 05.30 wakker… Maar ik vind dat er geen verschil is tussen 5.30 wakker gemaakt worden of om 07.00 het is namelijk beide TE VROEG.
Ik dacht er nog mee weg te komen om om 7.15 de wekker te zetten, een beetje te snoezen en om 7.30 op te staan. Maar toen kwamen we te laat. Iedere dag. Toen er in de nieuwsbrief van de school stond dat alle ouders die stelselmatig te laat waren hier echt iets aan moesten doen. En dat een week later er weer in stond… voelde ik mij aangesproken. Shit die wekker moet echt eerder. Manlief werkt veel dagen van de week in Eindhoven wat betekend dat hij om 7.00 al weg is als mijn wekker gaat. Ja dat is nog zieliger, benadrukt hij zelf ook vaak… Maar in mijn eentje twee kinderen aangekleed, gegeten en wel, met lunch in de broodtrommel op tijd op school krijgen is niet het idee van ‘a fun morning’ voor mij.
Bobbi moet ik dus wakker maken, wat ze echt niet chill vindt. Ja DUH, ik begrijp dat arme kind wel. Die is vervolgens niet vooruit te branden – van wie zal ze dat hebben – waardoor ik in een constante staat van paniek iedere 5 minuten roep ‘of ze al is aangekleed’ en ‘of ze al haar fruit op heeft’ en ‘of ze al haar schoenen aan heeft’ en ‘of ze al haar gymtas heeft gevonden’. Fitz heeft gelukkig wel het goede humeur van zijn vader en kruipt er vrolijk tussen door. Maar die moet ik natuurlijk wel flesje geven, verschonen, aankleden en alles.
Ontbijten aan een ontbijttafel met spullen op tafel. Daar doen wij dus niet aan. Het idee alleen al…
Bobbi eet gewoon in bed met een Donald Duckje haar fruit/ontbijt. Ik drink mijn smoothie ergens tussendoor en Fitz heeft nog een fles als ontbijt dus dat scheelt. Phoe waar halen de mensen de tijd vandaan s’morgens om rustig aan een ontbijt tafel te zitten? Staan die om soms 6 uur op?
Het erge van dit alles is, het einde van dit ochtendtafereel is nog lang niet in zicht. Het is immers pas net begonnen. Fitz is nu bijna een jaar. Rond 9 jaar fiets je alleen naar school (in Amsterdam wel gok ik…) dus de komende ACHT jaar ga ik s’morgens chagrijnig zijn. Dat is nog eens een gegeven om chagrijnig van te worden.
Photo credits; etsy.
