Een volle boekenplank zou ik kunnen volschrijven over het afgelopen jaar. Mét dikke buik naar het ziekenhuis. Mét baby weer thuis. Ditmaal zonder dikke buik, maar mét strak zittende band om de buikspieren in toom te houden. Een strak vel was het nog niet, maar I did it. Een klus die vrouwen de machtigste wezens op aarde maakt. Mon dieu! Dios mio! Oh my! Wat ik zeggen wou: Isabel wordt één van de week. En op dit soort momenten komen er aardig wat herinneringen bovendrijven. Waar ze eerst nog alleen wakker werd om aan moeders borst te drinken, ligt de grond rondom haar kinderstoel tegenwoordig steevast vol met spinazieresten en zoete aardappelkruimels. Dat slapen laat ze overigens even voor wat het is. Nee, er moet worden rond gekropen, op banken worden geklommen en schoenen moeten uit kledingkasten worden getrokken. Dat is Isabel. Goedlachs, een tikkeltje stout, maar –och- wat ben ik toch straalverliefd op dit éénjarige mensje. Een mijlpaal vol ontwikkelingen die ik allemaal heb opgeschreven, zodat, als ze zestien wordt en mascara op haar lieve krulwimpers smeert, kan zeggen: Mam, dit is best wel cool, thanks! Gelukkig duurt dat nog even. Pas één jaar ben je burger op deze planeet. Je hoeft maar één kaarsje uit te blazen en één grote ballon siert deze week jouw kinderstoel. Één jaar met duizend mooie herinneringen.
Blog by Florine Duif
