Ik heb net voor de derde keer geroepen dat als ze nog één keer dit doen, ze dan naar hun kamer moeten. Dat ging dus effe niet helemaal oke, dat snap je. Want de vierde keer begon ik met mijn vuist op tafel te slaan en de vijfde keer stonden we zowat alle drie te janken in huis.
Het was onrustig in huis. Ik wil natuurlijk niemand de schuld geven, maar… Mike was ziek. Papa was ziek. Ow ow wat was papa ziek. Jullie kennen de cliche’s. Ik zal er niet verder over uitweiden maar papa was dus heel erg enorm heel erg ziek. Misselijk, duizelig, buikgriep. Dat is natuurlijk ook heel erg en vreselijk!
We hadden een dagje op onze plofbank gepland. Want het regende de hele dag keihard. Zo’n dag waarop je minstens 3 films wilt kijken en gewoon lekker wilt chillen, je snapt wat ik bedoel. Maar dat kon dus niet! Nee! Want papa was ziek. En die kwam met zijn deken om zijn lijf geslagen naar beneden en nam plaats op onze plofbank.
Echt jongen, aan de ene kant kook ik van binnen. Aan de andere kant moet ik ook weer zo lachen. Die kerels ook… Noortje, Annabel en ik hebben hem overladen met kusjes, natte washandjes, bekers slappe thee en biscuitjes en na een uurtje hebben we papa vriendelijk doch zeer dringend gevraagd weer naar zijn eigen bed te vertrekken.
Daar ging ie. Gelukkig. Niet te doen dit. Papa die halfbakken streng loopt te doen, twee meiden die dit haarfijn aanvoelen en dus nog meer hun best doen om de grens op te zoeken.
Papa kwam om 17.50u even beneden. Om 18.30u waren we er alweer klaar mee. Noor, Bel en ik kwamen net terug van een rondje buiten klooien en ik wilde beginnen met het avondeten. Eén keer knipperen met mijn ogen en ik zag een boze papa, Noortje en Annabel. Wat er nou precies gebeurde weet ik nog steeds niet maar om 18.30u liep papa boos naar boven en zijn Noor, Bel en ik gevlucht naar onze fijne partners in crime een paar deuren verderop. Daar kregen we wijn, aardappeltoefjes, een bordje eten en cappuccino in combinatie met drie spelende kindjes kortom een uurtje heerlijke chaos om onze oren. Om 20.00u liepen we in het donker weer naar huis. Wauw! Spannend! “Tof die sterren, kijk dan mama!” We komen thuis en daar ligt papa. Op onze plofbank. We ploffen alledrie bovenop hem en lachen er een potje op los. Eind goed, al goed! (Thanks partners in crime!)
BLOG BY LIESBETH STERRENBURG
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 4 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
