Ken je deze nog? Als je net als ik zo eind dertig bent, vast wel.
“Kom maar op ik blijf erbij, dat zij, met mij
Gaan zingen in een meidengroep
Dat is iets wat ik al tijden roep
Alles liever dan kantoor”
Een paar maanden terug hebben wij onze platenspeler uit het stof gehaald en dat ding een eervol plekje gegeven op onze zolder. Daar waar ik ook de was doe en waar de schommels van onze meiden hangen. Ik vind het een prettige plek.
Na een heerlijke zaterdagmiddag in de tuin met vrienden en de nodige limonade en witte wijn liepen we met z’n allen naar zolder om een plaatje te draaien. Terwijl de man van mijn vriendin zich achter de draaitafel had verschanst, stonden Nies, ik en de meisjes te genieten van de disco beat Get Down en 5 minuten later best wel ongegeneerd uit ons dak te gaan op het nummer “Meidengroep” van Kinderen voor Kinderen. Onze kinderen hingen als apen aan de schommels. De zon scheen naar binnen. Het was heerlijk. En hilarisch. Twee dansende moeders, een vader die platenhoezen bekijkt en een bups kinderen die daar tussendoor dartelt.
Ik word daar gelukkig van. Geen gene voelen en genieten van muziek. Alleen of met anderen. Misschien wel het liefst met anderen om me heen. Omdat wij dat vroeger thuis ook deden. Mijn ouders zetten altijd muziek op. De herinnering van die grote donkerbruine houten platenspeler. Het geluid van de kap die met alle voorzichtigheid aangeraakt diende te worden. Daar zat ik dan. Met die dikke koptelefoon op mijn oren plaatjes te draaien van Herman van Veen, Gilbert O’Sullivan, Kinderen voor Kinderen, The Beatles, Simon & Garfunkel, The Nylons, Swingle Singers en ga zo maar door.
Bij mijn ouders wordt met regelmaat nog een plaat gedraaid op nog steeds diezelfde donkerbruine platenspeler. Ik vind het heel tof dat muziek een raakvlak is tussen mij en m’n ouders. Nu nog. Als ik bij ze ben dan draaien we meestal wel even muziek. Lekker hard. Dan dansen we. En genieten we van elkaar.
Van de week waren ze bij ons en ik had m’n vader gevraagd wat platen mee te nemen. Wat een keus! Het hele rijtje had ie meegenomen. Van Gilbert tot aan wat onbekendere muzikanten. Mijn hart maakte een sprongetje.
En nu staan deze hoezen dus te pronken in mijn huis. Waar wij gek doen en dansen op de klanken van vroeger. Alleen of met vrienden. En wat ik misschien wel het meest leuke vind, is dat ik zie dat Annabel met alle liefde en voorzichtigheid van de wereld (dat zie ik zelden..) een plaat uit de hoes haalt, deze samen met mij op de draaischijf legt en met zoveel concentratie de naald naar beneden zet. Soms vraag ik me af welk raakvlak ik heb met onze allerliefste Woeste Willem Annabel. Nu weet ik het.. En hoe tof is dat?
BLOG BY LIESBETH STERRENBURG
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 4 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
