Ik denk dat iedere moeder het wel eens heeft; schuldgevoel tegenover je kind. Vroeger was het leven wat overzichtelijker, iniedergeval als ik naar het leven van mijn moeder kijk. Toen was het normaler dat moeders thuis bleef om voor de kinderen te zorgen. Zij zorgde ervoor dat het huis spik en span was en er s’avonds eten op tafel stond. Ook zorgde ze ervoor dat de kinderen optijd op balletles/voetbal/zwemmen kwamen en had daarnaast ook nog eens tijd om mee te doen met activiteiten op school.
Hoe anders is mijn eigen leven. Ik werk fulltime. Ik ga 1 x per week naar yoga. Ik heb vriendinnen met wie ik het leuk vind koffie te drinken, uiteten en uit te gaan en soms ook een weekendje weg. Ik ga van hot naar her en ben iedere maand wel een weekend in het buitenland. Kortom net als iedereen tegenwoordig ben ik drukdrukdruk. Er is gewoon te veel leuks! Daar komt ook nog bij dat ik in Amsterdam woon waar altijd wat te doen is! Ik héb daarom altijd wat te doen.
Naast al deze bezigheden zou ik dus bijna vergeten dat ik ook nog te gekke kinderen, vriend en huishouden heb. Daar komt dus het schuld gevoel opzetten want zoals mijn moeder er vroeger voor mij was, zo kan ik er nooit voor mijn kinderen zijn. Tenzij ik stop met werken, wat A niet kan en B ik niet wil. Bobbi & Fitz gaan twee dagen naar de crèche. Een halve dag komt er een oppas aan huis en 1 dag komt oma oppassen. Crèche, oppas, oma, dat vinden ze allemaal te gek. Daar voel ik mij zeker niet schuldig over. Op dinsdagmiddag en vrijdag ben ik met ze maar op zo’n dag heb ik vaak ook nog heel veel andere dingen te doen en dat zijn de momenten dat ik mij dan schuldig voel. Dat ik niet de hele dag aandacht voor hun kan hebben.
Gisteren ging Bobbi voor het eerst zwemmen. Ik kon niet mee want ik had een mega to-do-lijst. Dan krijg ik leuke filmpjes geappt en denk ik, shit hier had ik ook bij moeten zijn en voel ik mij schuldig. Soms heb ik het ook op zondagochtend bijvoorbeeld. Dan wil ik heel even een uurtje me-time met een koffie een tijdschrift lezen. Even een uur die week voor mijzelf. Maar dan wil Bobbi met mij spelen en zeg ik, ga maar even met papa spelen. Dan voel ik mij ook weer schuldig. Of Bobbi vraagt of ik wil voorlezen en ik moet echt gaan koken. Schuldgevoel. Of ik zet haar net te lang voor de tv omdat ik een deadline heb. Schuldgevoel (ookal vindt ze tv kijken het leukste wat er is..).
Aan de andere kant zou ik mijn leven niet anders willen. Want ik ben op deze manier het gelukkigst. Ik word heel happy van mijn werk, reizen, yoga, vrienden. Ik zou heel ongelukkig worden als mijn leven alleen bestond uit zorgen voor mijn kids. Mijn moeder heeft spijt dat ze haar baan heeft opgezegd als model & stewardess toen ze mij kreeg. Ze vloog de hele wereld rond en gaf dat op voor mij. Ik ben mijn moeder heel dankbaar dat ze er altijd voor mij was, maar dit is mijn leven en ik hoop dat Bobbi & Fitz terug kijken op een moeder die misschien niet altijd tijd had om samen te zwemmen of een boekje te lezen maar wel altijd happy en gelukkig was.
