Wie mij goed kent weet dat ik en sporten geen goede vrienden zijn. Mijn status van mijn app is dan ook. ‘Off to the gym… wat denk je zelf’. Van mijn zesde tot 18e heb ik gehockeyd. In hoeverre je dat hockeyen kon noemen zei mijn vader altijd. De schat had gelijk. Ik stond vaker te kletsen op het veld of tijdens een training dan dat ik een bal sloeg. Ik stond spits. Dat was het minst inspannend. Hebben we veel wedstrijden gewonnen.
Wat denk je zelf.
Veel voor blijven staan en hopen (of niet) dat daar een keer een bal kwam. Nee mij ging hockey puur om de gezelligheid en hoe ouder ik werd, hoe belangrijker die derde helft werd. Door al dat bier na de wedstrijd werd ik ook zeker niet dunner door sporten. Oh en trainen had ik op het laatst ook geen zin meer in.. zover mijn sportcarrière…
Toch deed ik nog drie keer een poging mij in te schrijven bij een sportschool… Een ezel…
Ik ging twee keer en daarna nooit meer. Ik rookte in die tijd best veel. Ook geen beste combinatie natuurlijk. Roken was veel minder inspannend dan sporten dus dat ging voor. Ik heb ook nog een keer een rondje Vondelpark gerend en mij toen enthousiast opgegeven met een vriendinnetje voor de dam tot dam loop.
Wat dacht ik zelf.
De avond ervoor ging ik bij mijn vriendinnetje langs en hadden we een paar flessen wijn soldaat gemaakt. Of ik de volgende dag aan de start verscheen?
Wat denk je zelf.
Een tijdje geleden ging ik naar de dokter omdat ik pijn aan mijn knie had. “Weet je waarom?” Zei de dokter? “Jij hebt helemaal geen spieren in je bovenbenen dus je knieën moeten al je gewicht dragen” oeps… Ik kreeg oefeningen mee om spieren in mijn bovenbenen te creëeren.
Nooit gedaan natuurlijk.
Toen ik na mijn bevalling naar de fysio ging en vertelde dat ik aan yoga deed zei ze, “Oh dus je sport wel”. In een pose op een matje liggen is dus sporten. Ik sport?
Eindelijk!
